(τὸ) (seul. nom. et acc., postér. dat. ἤτορι, SIM. fr. 44, 6) :
   I poumon, IL. 2, 490 ;
   II cœur :
      1 comme partie du corps, IL. 22, 452 ; cf. 20, 169 ;
      2 p. suite, cœur, siège de la vie, IL. 5, 250 ; 13, 84, etc. ;
      3 cœur, siège des sentiments, des désirs (joie, chagrin, etc.) IL. 3, 31 ; 9, 9 ; 19, 307, etc. ; OD. 19, 136 ;
      4 cœur, siège de l’intelligence, IL. 1, 188 ; PD. N. 7, 24.

➳ Mot épq. et lyr. ; dans les Trag. seul. ESCHL. Pers. 992.

τό, Ep. and Lyr. word, always in nom. or acc. ; exc. dat. ἤτορι Simon. 37.6 codd. Ath. : — heart, ἐν ἐμοὶ αὐτῇ στήθεσι πάλλεται ἦ. ἀνὰ στόμα my heart beats up to my throat, Il. 22.452; the seat of life, life, φίλον ἦ. ὀλέσσαι 5.250, etc. ; λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦ. 21.114, etc. ; ἀνέψυχον φίλον ἦ. 13.84; τὰς δ’ ἐσσυμένως λίπεν ἦ. Q.S. 1.257 (v.l.); most freq., as the seat of feeling, passion, desire, etc., ἐγέλασσε δέ οἱ φίλον ἧ. Il. 21.389; κατεπλήγη φίλον ἦ. 3.31; ἄχεϊ βεβολημένος ἦ. 9.9; μινύθει δέ μοι ἔνδοθεν ἦ. Od. 4.467; ἐν δέ οἱ ἦ. χαίρει A.R. 4.169; βοᾷ <μοι> μελέων ἔντοσθεν ἦ. A. Pers. 991 (lyr.); ποτῆτος ἄσασθαι φίλον ἦ. Il. 19.307; ποθέουσα φίλον κατατήκομαι ἦ. Od. 19.136; εἰ δ’ ἄεθλα γαρύεν ἔλδεαι, φίλον ἦ. Pi. O. 1.4; Κύκλωπας ὑπέρβιον ἦ. ἔχοντας Hes. Th. 139; ἦ. ἄλκιμον Pi. N. 8.24 (so ἐν δέ τέ οἱ κραδίῃ στένει ἄλκιμον ἦ. Il. 20.169); of the reasoning powers, ἐν δέ οἱ ἦ. στήθεσσιν… διάνδιχα μερμήριξεν Il. 1.188, cf. 15.252; Ζηνὸς ἦ. λιταῖς ἔπεισε Pi. O. 2.79. (Cf. OHG. ādara, OE. ǽdre ΄vein΄, pl. ΄kidneys΄.)

ορος, τό (ἄω, ἄημι), fast nur im nom. u. acc., der dat. ἤτορι Simonids bei Ath. IX.396e:
das Herz, ἐν ἐμοὶ αὐτῇ στήθεσι πάλλεται ἦτορ, mir schlägt das Herz in der Brust, Il. 22.452 ; dah. das Leben, μήπως φίλον ἦτορ ὀλέσσῃς, 5.250, 11.115, 24.50. Aehnlich ἀνέψυχον φίλον ἦτορ 13.84, sie erholten sich ; vgl. ἐπεὶ φίλον ἄϊον ἦτορ 15.252 ; τοῦ δ' αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ, 21.114 u. öfter ; wie auch wir sagen : es brach ihm das Herz, gew. bei gewaltigem Schreck, wo die Pulse stocken. Uebertr. wie unser »Herz«, als Organ von Freude u. Schmerz, Il. 9.9, 21.389, 22.166, Od. 1.48 ; βοᾷ μελέων ἔνδοθεν ἦτορ Aesch. Pers. 953 (sonst nicht bei Tragg.); Hoffnung u. Mut, Furcht u. Feigheit, Il. 3.31, 5.529, 15.166, 16.242, 19.169, Od. 4.774, 467, 481 ; dah. χάλκεον ἦτορ, Il. 2.490 ; Wünsche u. Neigungen, 19.307, Od. 19.136 u. oft. Hom. verbindet auch ἐν δέ οἱ ἦτορ στήθεσσι λασίοισι διάνδιχα μερμήριξεν, Il. 1.188, vgl. 15.252 ; τί σφῶϊν ἐνὶ φρεσὶ μαίεται ἦτορ, 8.413 ; sogar ἐν δέ τέ οἱ κραδίῃ στένει ἄλκιμον ἦτορ, 20.169, während sonst κραδίη dem ἦτορ gleichbedeutend gebraucht wird ; Pind. vrbdt ἄλκιμον ἧτορ, N. 8.24, u. εἰ δ' ἄεθλα γαρύεν ἔλδεαι φίλον ἦτορ, Ol. 1.4. sp.D., wie Ap.Rh. ἐν δέ οἱ ἦτορ χαίρει 4.169, τὰς λίπεν ἦτορ, sie starben, Qu.Sm. 1.257.