'ου (ἡ) :
A terre ferme :
   I en gén. p. opp. à la mer, IL. 1, 485 ; OD. 3, 90 ; 10, 56 ; HDT. 4, 97 ; 8, 66 ; AR. Ach. 534 ; ou aux îles, HDT. 1, 148, etc. ; THC. 1, 5 ; XÉN. Hell. 6, 1, 4 ; mais en parl. d’une île, OD. 5, 56 ;
   II particul. :
      1 l’Europe ou l’Asie (l’Europe, ESCHL. Pers. 790 ; l’Asie, HDT. 1, 96 ; 4, 91 ; ESCHL. Pers. 718, Pr. 735) ; XÉN. Hell. 3, 1, 3, etc. ; δισσαὶ ἄπειροι (dor.) SOPH. Tr. 100 ; τὼ δύ' ἠπείρω, SOPH. fr. 760 ; ἤπ. δοιαί, MOSCH. 2, 8 ; ou δίδυμαι, ANTH. 7, 18 ; ou ἀμφότεραι, ANTH. 7, 240, les deux continents (Europe et Asie, la Libye étant d’ord. rattachée par les anciens tantôt à l’Europe, tantôt à l’Asie) ;
      2 la région de terre ferme voisine d’Ithaque (Acarnanie, etc.) IL. 2, 635 ; OD. 24, 378, et p.-ê. OD. 14, 97 et 100 ; 21, 109 ;
      3 l’Épire propr. dite, XÉN. Hell. 6, 1, 7 ; 6, 2, 9 ; ARSTT. Meteor. 2, 3, etc. ;
B plaine, p. opp. aux montagnes, A.RH. 2, 978.

➳ Dor. ἄπ- [ᾱ] PD. N. 4, 83.

Étym. p. *ἄπερϳος [ᾱ], p.-ê. de indo-europ. *Heh₂per-, rive ; cf. all. Ufer.

'

Dor. ἄπειρος [α], ἡ, terra firma, land, opp.
the sea, Od. 3.90, 10.56, Il. 1.485, Hes. Op. 624, etc. ; κατ’ ἤπειρον by land, Hdt. 4.97, 8.66; μήτ’ ἐν θαλάττῃ μήτ’ ἐν ἠπείρῳ Ar. Ach. 534, cf. Timocr. 8; hence, even of an island, ἤπειρόνδε Od. 5.56; but, esp.
the mainland of Western Greece, opp. the neighbouring islands, Od. 14.97, al. ; ἤπειρόνδε 18.84, cf. Th. 3.114 (so as pr. n., Pi. N. 4.51, X. HG 6.1.7, etc.); generally, mainland, opp. islands, Hdt. 1.148, 171, al., Th. 1.5, Philostr. VA 1.20, etc. later, a continent, esp. of Asia. Hdt. 1.96, 4.91, A. Pers. 718 (troch.), X. HG 3.1.5, D. 60.11, etc. ; ῥεῖθρον ἠπείροιν (-ων codd.) ὅρον, of the Tanais or Phasis, A. Pr. 790; so δισσαὶ ἄπειροι, i.e. Europe and Asia, S. Tr. 101 (lyr.); τὼ δύ’ ἠπείρω Id. Fr. 881; ἐφ’ ἑκατέρας τῆς ἠ. Isoc. 4.35; ἤ. δοιαί, δίδυμαι, ἀμφότεραι, Mosch. 2.8, AP 7.18 (Antip. Thess.), 240 (Adaeus), Lib. Ep. 783.3; ῥίζαν ἀπείρον τρίταν, of Libya, Pi. P. 9.8.
plain, opp. mountain, ἤπειρόνδε A.R. 2.734, 976. in Egypt, land above inundationlevel, PGiss. 48.8 (iii AD); more freq., γῆ ἤ. PLond. 3.1201.2 (ii BC), etc. (fr. ἀπερ-yos, cf. Germ. Ufer)

ἡ (ἄπειρος ?), das feste Land,
   a) bei Hom. Ggstz von πέλαγος, Od. 3.90 ; νῆα – ἐπ' ἠπείροιο ἔρυσσαν Il. 1.485, aufs Land ziehen, wie Hes. O. 622 ; ἐκ πόντου βὰς ἤπειρόνδε, wo die Insel gemeint ist, Od. 5.56. So auch κατὰ τὴν ἤπειρον, im Ggstz von τῇσι νηυσί, zu Lande, Her. 8.66.
   b) im Ggstz gegen die Inseln, z.B. Ἐχινάδων νήσων τὰς ἡμισέας ἤδη ἤπειρον πεποίηκε Her. 2.10, vgl. 1.71 ; Thuc. 1.5 ; οὐ νήσους, ἀλλ' ἤπειρον καρπούμενος Xen. Hell. 6.1.4 ; Plat. Tim. 25a, Phaed. 111a. Bei Hom. Od. 14.97, 100 bedeutet es das Ithaka gegenüberliegende Festland, was nachher nom. pr. wird.
   c) die zusammenhangende Ländermasse, bes. der Continent Asien, Her. 1.96 ; Aesch. Prom. 735. So Hippocr.; oft Isocr. vom Perserreich, vgl. Moeris zu Isocr. Panegyr. 36, dem dann Griechenland od. Europa als zweiter Continent gegenübersteht ; δισσαῖσιν ἀπείροις Soph. Tr. 101 ; ἤπειροι ἀμφότεραι Add. 10 (VII.240); δίδυμαι Ant. Ti. 56 (VII.18); Pind. P. 9.8 τρίτας ἀπείρου ῥίζαν, vgl. P. 4.48, fügt Libyen als dritten Continent hinzu. Vgl. noch Schäfer Melet. p. 37.