όνος (ἡ) bord de la mer, IL. 17, 264 ; 23, 61 ; OD. 5, 156 ; HDT. 2, 113 ; 8, 96 ; XÉN. Hell. 1, 1, 5 ; bord d’un fleuve, ESCHL. Ag. 1159 ; A.RH. 2, 659 ; 4, 130 ; DH. 4, 27 ; bord d’un lac, PD. I. 1, 45.

➳ Dat. pl. épq. ἠϊόνεσσι, OD. 5, 156. Par contr. att. ᾐών, EUR. Or. 995 ; LYC. 244 ; dor. ἀϊών, PD. ESCHL. ll. cc. THCR. Idyl. 11, 14 ; MOSCH. 3, 129 ; éol. ἀΐων, SAPPH.

Étym. Orig. inconnue.

Trag. ᾐών E. Or. 994, Dor. ἀϊών Pi. I. 1.33, A. Ag. 1158 (lyr.), ᾀών Mosch. 3.37 (cj.); -όνος, ἡ : — shore, beach, ὅθι κύματ’ ἐπ’ ἠϊόνος κλύζεσκον Il. 23.61; ἀμφὶ δέ τ’ ἄκραι ἠϊόνες βοόωσιν 17.265; ἂμ πέτρησι καὶ ἠϊόνεσσι καθίζων (Ep. dat.) Od. 5.156, cf. Hdt. 2.113, 8.96, E. Tr. 827 (lyr.), X. HG 1.1.5, Sotion p. 191 W., D.C. 59.25. after Hom., in pl., of other banks, as of a lake, Pi. I. 1.33; of a river, A. Ag. l.c., A.R. 2.659, 4.130, D.H. 4.27. metaph, of the lower part of the face, over which the tears flow, Hsch. (pl.); sg., = πᾶσα ἡ τῶν ὀφθαλμῶν περιγραφή, Poll. 2.71.

όνος, ἡ, dor. ἀϊών, att. u. p. zsgzn ᾐών, ᾀόσι, Mosch. 3.37, das Ufer, gew. Meeresufer, Strand, ὅθι κύματ' ἐπ' ἠϊόνος κλύζεσκον, Il. 23.61, 17.265 ; ἠϊόνας τε παραπλῆγας λιμένας τε θαλάσσης Od. 5.418 ; ἠϊόνες ἅλιαι Eur. Tr. 828 ; ποντίων σάλων ᾐόσιν ἁρματεύσας Or. 995 ; in dor. Form Pind. I. 1.45 (wie Theocr. oft, u. Aesch. Ag. 1130); – Her. 8.96 ; ἐναυμάχησαν περὶ Ἄβυδον κατὰ τὴν ἠϊόνα Xen. Hell. 1.1.3 ; Sp. – Seltener vom Ufer der Flüsse, εὐρείας ποταμοῖο, ἠϊόνας, Ap.Rh. 2.659, 4.130 ; ἐπὶ ταῖς ἠϊόσι τοῦ Τιβέριος Dion.Hal. 4.27. – Nach Hesych. auch ὀφθαλμῶν τὰ ὑποκάτω, wie Poll. 2.71 πᾶσα ἡ τῶν ὀφθαλμῶν περιγραφή, vielleicht aus einer Dichterstelle.