ῆς (ἡ) :
      1 bruit, son inarticulé (bruit confus de la foule, IL. 13, 837 ; grondement de la mer, IL. 2, 209 ; bruit du vent dans les arbres, IL. 16, 769, etc. ; bruit de la trompette, EUR. Ph. 1387 ; chant de la cigale, LGS 1, 23) ;
      2 rar. son articulé, parole, EUR. Ph. 1148 ; PLUT. Cato ma. 22 ; OPP. C. 1, 23.

➳ Dor. ἀχά [ᾱᾱ] ESCHL. Sept. 915 ; EUR. Med. 149, Hipp. 584.

Étym. cf. ἦχος.

Dor. ἀχά, ἡ, sound, noise, ἠ. ἀμφοτέρων (sc. Ἀργείων καὶ Τρώων) ἵκετ’ αἰθέρα Il. 13.837; freq. in dat., ἠχῇ, ὡς ὅτε κῦμα… βρέμεται 2.209; of trees, πρὸς ἀλλήλας ἔβαλον τανυήκεας ὄζους ἠχῇ θεσπεσίῃ 16.769; πέτρη… ἣ δέ τε ἠχῇ ἔρχεται ἐμμεμαυῖα Hes. Sc. 438; in Trag., cry of sorrow, wail, E. Med. 149 (lyr.), Hipp. 585 (lyr.), cf. Nic. Al. 304; but also σάλπιγγος ἠ. E. Ph. 1378; ἐν ἐμοὶ ἡ ἠ. τῶν λόγων βομβεῖ Pl. Cri. 54d, cf. Ti. 37b; of the grasshopper, Longus 1.23; rarely of articulate sounds, E. Ph. 1148, Opp. C. 1.23; rumour, talk, Plu. Cat. Ma. 22. (Perh. fr. swāĝh-, cf. ἰαχέω, OE. swógan ΄resound΄, Engl. sough.)

ἡ, Ton, Schall ; bei Hom. von lauten, unartikulierten Tönen, Geräusch, Gebrause, ἠχῇ, ὡς ὅτε κῦμα βρέμεται Il. 2.209, von einer laut durcheinander schreienden Volksmenge ; 16.769 u. oft ἠχῇ θεσπεσίῃ, auch von Winden, Il. 23.213 ; von einem rollenden Felsstück, Hes. Sc. 438 ; vom freudigen Gesange, ἠχῇ κέλαδος Ἑλλήνων πάρα μολπηδὸν εὐφήμησεν Aesch. Pers. 380 ; vom Trauergesange, Spt. 898 ; τυρσηνικῆς σάλπιγγος ἠχή Eur. Phoen. 1387 ; ἄνευ φθόγγου καὶ ἠχῆς Plat. Tim. 37b ; ἐν ἐμοὶ αὕτη ἡ ἠχὴ τούτων τῶν λόγων βομβεῖ Crit. 54d ; Sp.; das Gerede, der Ruf, Plut. Cat. mai. 22. – Moeris erkl. ἠχή für attisch, ἦχος für hellenistisch.