ἠλέ·ματος, η, ον [ᾰ]
      1 vain, en parl. du tonnerre, SOTAD. (ATH. 621 b) ;
      2 d’où sot, déraisonnable, THCR. Idyl. 15, 4 ; ANTH. 6, 75 ; 11, 350 ; en parl. de pers. TIMON (DL. 4, 42) ; adv., ἠλέματα, OPP. H. 4, 590, vainement, follement.

Étym. ἠλεός, μάτην.

Dor. and Aeol. ἀλέματος, ον, idle, vain, Sappho Supp. 15.5, Alc. Supp. 23.4; ὦ τᾶς ἀλεμάτω ψυχᾶς prob. l. in Theoc. 15.4 (ἀδεμ, ἀδαμ- codd.); of a person, Timo 34.3, cf. 66.4 (cj.); βροντή Sotad. 2; χειρὸς ἑκηβολία AP 6.75 (Paul. Sil.); φαντασίη ib. 11.350 (Agath.). Adv. -τως idly, A.R. 4.1206; in vain, Call. Cer. 91; so neut. pl. ἠλέματα Oppian. H. 4.590.

(vgl. ἠλεός u. μάταιος, od. μάτος ist als bloßes Suffixum u. das Wort nicht als zusammengesetzt anzusehen), töricht, eitel, vergebens, ὦ τᾶς ἀλεμάτω ψυχᾶς (conj. für ἀδαμάτω) Theocr. 15.4 ; oft in der Anth., φαντασίη Agath. 76 (XI.350), χερὸς ἑκηβολία Paul.Sil. 45 (VI.75); ἠλέματα πτώσσουσι κενὸν φόβον Opp. Hal. 4.590 ; βροντή Sotad. bei Ath. XIV.621b ; ἀκτῖνες, nichtige, falsche, Claudian. 2 (IX.139). Auch von Personen, Tim. DL. 4.42.
• Adv. ἠλεμάτως, Ap.Rh. 4.1206 ; in dor. Form ἀλεμ., Callim. Cer. 91.