ορος :
   I adj. m. brillant, IL. 19, 398 ; HH. Ap. 369 ; EUPH. 74 ;
   II subst. ὁ ἠλ. :
      1 le brillant, càd. le soleil, IL. 6, 515 ;
      2 le feu, comme élément (p. opp. à χθών τε καὶ οὐρανὸς ἠδὲ θάλασσα) EMPÉD. 263 Mullach.

Étym. p.-ê. pré-grec.

ωρος, ὁ, the beaming sun, τεύχεσι παμφαίνων ὥς τ’ ἠλέκτωρ Il. 6.513; ὥς τ’ ἠλέκτωρ Ὑπερίων 19.398; fire as an element, ἠ. τε χθών τε καὶ οὐρανὸς ἠδὲ θάλασσα Emp. 22.2; gen. ἠλέκτωρος Choerob. in Theod. 1.301H. ; dat. ἠλέκτωρι Epic. in Arch.Pap. 7.4; hence acc. ἠλέκτωρα has been restored in Euph. 110.

ορος (oder nach Choerob. B.A. 1200 ωρος, aber der acc. ἠλέκτορα steht Euphor. fr. 741, ὁ, die strahlende Sonne, Il. 6.513 ; τεύχεσι παμφαίνων ὡς ἠλέκτωρ Ὑπερίων, wie der strahlende Hyperion, 19.398 ; H.h. Apoll. 369. – Empedocl. 128 nannte so das Element des Feuers ; der Zusammenhang mit ἤλεκτρον, ἥλιος ist wohl nicht zu verkennen, die Alten haben es aber mit ἀλέκτωρ verglichen u. ἄλεκτρος, ἀκοίμητος erklärt ; Apion erkl. ὁ λάμπων ὡς ἤλεκτρον.