ἠ·δέ, conj. poét., particul. épq., et : s’emploie :
      1 sans conj. antér. IL. 1, 41, 96, etc. ; 2, 79 ;
      2 précédée ou suivie de conj. diverses : … τε… ἠδέ, IL. 1, 400 ; 9, 99, etc. ; ἠμὲν… ἠδέ, IL. 2, 789, etc. ; OD. 14, 201 ; μὲν… ἠδέ, OD. 1, 239 ; 12, 380, etc. ; μέν τε… ἠδέ, ORPH. H. 13, 8 ; ἠδὲ… καί, IL. 15, 663, et… et ; avec καί ou τε dans le même membre de phrase : ἠδὲ καί, IL. 1, 334 ; OD. 2, 209, ἠδέ τε, ANTH. 9, 788, et aussi.

Étym. ἤ, δέ.

and, prop. correlative to ἠμέν ; ἠμὲν…, ἠδὲ…, both…, and…, Il. 7.302, etc. without ἠμέν, and, ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες 2.79, cf. 1.41, 96, 251, etc. ; sts. with τε before it, σκῆπτρόν τ’ ἠδὲ θέμιστας 9.99; Ἕκτορ τ’ ἠδ’ ἄλλοι 12.61; Ἥρη τ’ ἠδὲ Ποσειδάων καὶ Παλλὰς Ἀθήνη 1.400; αὐτός τ’ ἀναχάζομαι ἠδὲ… 5.822, cf. Pi. O. 13.44; also μὲν…, ἠδὲ. Od. 1.240, 12.381, etc. ; μέν τε…, ἠδὲ… Orph. H. 14.9; παίδων ἠδ’ ἀλόχων καὶ κτήσιος ἠδὲ τοκήων Il. 15.663; ἠ. καί and also, 1.334, Od. 2.209, 4.235, 1.240; ἠδ’ ἔτι καί Il. 1.455, 2.118; ἠδέ τε AP 9.788.9. — The Trag. use ἠ. in anapaestics and lyrics, A. Pers. 16, 289, etc. ; and (less freq.) in iamb., as Id. Ch. 1025, Eu. 414, S. Fr. 386, 549, E. Hec. 323, HF 30; twice found in Com., Eup. 14 (anap.), Alex. 133.6 (trim., s.v.l.). Not in Att. Prose; used by Hp. (= ἔτι δέ) acc. to Gal. 19.102, cf. Aret. CD 2.7; ἀτὰρ ἠδέ ib. 1.3.

und, wie καί gebraucht, eigtl. dem ἠμέν entsprechend, ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντες Il. 2.789, sowohl Junge als auch Alte ; πολλοὶ ἐν μεγάροις ἠμὲν τράφεν ἠδ' ἐγένοντο Od. 14.200 ; mit hinzutretendem καί, ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν, oft in der Od.; ὄφρ' εὖ γινώσκῃς ἠμὲν θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα Il. 5.128 ; – allein, Διὸς ἄγγελοι ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν, Zeus Boten u. auch der Menschen, Il. 1.334 ; 2.265, Od. 2.209, vgl. 1.239 τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν –, ἠδέ κε καὶ ᾧ παιδὶ μέγα κλέος ἤρατο, und auch seinem Sohne hätte er Ruhm erworben ; ἤδη μέν ποτε – ἠδ' ἔτι καὶ νῦν Il. 1.453 ; τε – ἠδέ entsprechen sich, 9.99, 12.61 ; αὐτός τ' ἀναχάζομαι ἠδὲ καὶ ἄλλους ἐκέλευσα 5.822, wie Pind. Ol. 13.43 ὅσσα τ' ἐν Δελφοῖσιν ἀριστεύσατε ἠδὲ χόρτοις ἐν λέοντος vrbdt ; sp.D. auch ἠδέ τε, Ep.adesp. 428 (IX.788) Man. 5.33, 232. – Auch bei Tragg., am häufigsten bei Aesch., εὔνιδας ἠδ' ἀνάνδρους Pers. 281, öfter ; ἠδὲ – καὶ – ἠδέ, 21 (wie Il. 15.663); Ἀντιγόνη τ' ἠδ' Ἰσμήνη Spt. 844, wie Pers. 26 u. öfter ; Soph. frg. 345, 493 ; Eur. Herc.Fur. 30, Hec. 323. Komiker τε – ἠδέ, Alexis bei Ath. VII.322d u. Eupolis bei Plut. Symp. 4.1.3.