ἠγά·θεος, η, ον [ᾰ] tout à fait divin, saint, sacré, en parl. de lieux (Pylos, IL. 1, 252, etc. ; Lemnos, IL. 2, 722 ; Nysèïon, IL. 6, 133 ; Pythôn, PD. N. 6, 59 ; lieu, en gén. A.RH. 3, 981 ; antre, A.RH. 4, 1131) ; postér. en parl. de pers. ANTH. 1, 91.

➳ Dor. ἀγάθεος [ᾱγ] PD. P. 9, 126 ; N. l. c.

Étym. ἀγα-, avec allongement métrique, θεῖος.

η, ον, Dor. ἀγάθεος, most holy, of places immediately under divine protection, Πύλος, Λῆμνος, Il. 1.252, 2.722; Πυθώ Hes. Th. 499, Pi. P. 9.71; χῶρος, ἄντρον A.R. 3.981, 4.1131. (ἀγα, θεός with Epic metrical lengthening.)

η, ον (ἄγαν, vgl. ζάθεος), sehr göttlich, heilig ; so nennt Hom. Länder u. Städte, die unter besonderm göttlichem Schutze standen, bes. Πύλος, Il. 1.252, oft in der Od., Λῆμνος, Il. 2.702, Νυσήϊον, 6.133 ; so auch Pind., Πυθών P. 9.71 ; sp.D.; χῶρος Ap.Rh. 3.981 ; γενέθλη Christod. ecphr. 404. Hesych. erkl. πάνυ θεῖος.