η, ον :
      1 très ennemi de, très hostile à, dat. IL. 2, 220, etc. ; ESCHL. Pr. 37 ; THC. 2, 71 ; avec un gén. οἱ ἐκείνου ἔχθ. XÉN. An. 3, 2, 5, ses pires ennemis ;
      2 très odieux à, dat. IL. 5, 890, etc.

• Sup. ἐχθίστατος, LUC. Trag. 246.

Étym. ἔχθος ; sert de sup. à ἐχθρός.

η, ον, Sup. of ἐχθρός, most hateful, Ἀχιλῆϊ Il. 2.220; ἔ. δέ μοί ἐσσι θεῶν 5.890, etc. ; τὸν θεοῖς ἔ. θεόν A. Pr. 37; ἔ. ὁρᾶν S. Aj. 818; ἔ. γεγώς E. Med. 467.
most hostile, τῶν ἡμῖν ἐχθίστων Th. 2.71; ὡς δὲ ἐχθροὶ καὶ ἔ., πάντες ἴστε Id. 7.68; c. gen., οἱ ἐκείνου ἔ. his bitterest enemies, X. An. 3.2.5; Luc. has also ἐχθίστατος Trag. 246.

superlat. zu ἐχθρός, von τὸ ἔχθος abgeleitet, der verhaßteste, feindseligste ; Il. 5.890 ; Pind. Ol. 8.69 ; Aesch. Prom. 37, u. sonst bei Tragg., wie in Prosa ; τὰ ἔχθιστα ὄντα ἐν τῷ σώματι φίλα ποιεῖν Plat. Symp. 186d ; gew. c. dat., z.B. μετὰ Θηβαίων τῶν ἡμῖν ἐχθίστων Thuc. 2.72 ; – c. gen., Xen. πρὸς τοὺς ἐκείνου ἐχθίστους, An. 3.2.5. Bei Luc. Tragod. 245 auch ἐχθίστατος.