ου (ὁ) qui est à la tête de, chef, commandant, ESCHL. Pers. 327 ; à Rome, gouverneur d’une province, POL. 5, 46, 7 ; proconsul, préteur ou propréteur, POL. 11, 27, 2 ; PLUT. Flam. 1 ; ἔπ. τῆς πόλεως, DH. 2, 832, 7 ; 3, 1658, 11 ; 4, 2050, 7 ; 2051, 9 ; HDN 2, 6, 12, préfet de la ville ; ἔπ. τῆς αὐλῆς, PLUT. Galb. 2, préfet du prétoire ; ἔπ. ὁ τὸν σῖτον ἐπισκοπῶν, DC. 52, 53, 1 = lat. præfectus rei frumentariæ ; ἔπ. ὁ νυκτοφυλακῶν ou ἔπ. τῶν νυκτῶν, DC. 52, 133, 1 = νυκτέπαρχος ; ἐπ. τεκτόνων, PLUT. Cic. 32 et 38 ; ἔπ. τῶν τεχνιτῶν, PLUT. Brut. 51 = lat. præfectus fabrum.

Étym. ἐπάρχω.

ον, commander, Κιλίκων A. Pers. 327; νεῶν Id. Ag. 1227 (Canter for ἄπαρχος); governor of a country, Plb. 5.46.7.2. = Lat. praefectus (in all senses), Id. 11.27.2, Plu. Flam. 1, etc. ; ἔ. τεκτόνων or τεχνιτῶν, pracf. fabrum, Id. Cic. 38, Brut. 51; ἔ. τῆς πόλεως, praef. urbi, D.H. 4.82, etc. ; ἐ. παρεμβολῶν, praef. castrorum, Gloss. ; ἔ. Αἰγύπτου PFay. 21 (ii AD); ἔ. τῆς αὐλῆς, praef. praetorio, Plu. Galb. 2, cf. ib. 8, 13; ἔ. Ἑῴας prefect of the East, Epigr.Gr. 919.4 (Sidyma); ἀπὸ ἐπάρχων, ex praefecto, CIG 2593 (Gortyn, iv AD). as Adj., ἀρχὴν ἔπαρχον στόλου the office of admiral, IG 14.873 (Misenum, iii AD).

ὁ, der mit dem Oberbefehl betraut ist, der Vorgesetzte, Befehlshaber ; νεῶν Aesch. Ag. 1200 ; bes. in einer Provinz, τῆς Σουσιανῆς Pol. 5.46.7 ; Τάραντος Plut. Flamin. 1 ; τεκτόνων, τῶν τεχνιτῶν, Cic. 32, Brut. 51 ; bei den Römern der Prokonsul od. Proprätor, Statthalter der Provinz, Plut. u. A.; τῆς αὐλῆς, praefectus praetorio, Galb. 2. Vgl. ὕπαρχος.

1. a commander , (Aeschulus Tragicus)
2. the Roman praefectus , (Plutarch) (ML)