ἐφ·υϐρίζω :
      1 insulter, outrager, abs. IL. 9, 368 ; τινί, SOPH. Aj. 1385 ; τινά, A. PL. 1, 4, qqn ; πολλὰ ἐφ. τινά, EUR. Her. 947, prodiguer les insultes à qqn ; τι εἴς τινα ἐφ. EUR. Andr. 624, adresser qqe outrage à qqn ; τὰ δεινά τινι ἐφ. EUR. Ph. 180, adresser à qqn des outrages cruels ; ἐφύϐριζον ἄλλα τε καὶ εἰ, THC. 6, 63, entre autres paroles injurieuses ils leur demandaient si, etc. ;
      2 triompher avec insolence, abs. SOPH. Aj. 954.

Étym. ἐπί, ὑ.

insult over one, ἐφυβρίζων ἕλετο Il. 9.368; c. dat., S. Aj. 1385; c. acc., τὴν ἀμαθίαν ὑμῶν Plu. 2.579c, cf. APl. 1.4 (also Med., μὴ ΄φυβρίζεσθαι νεκρούς E. Ph. 1663); with neut. Adj., πολλὰ ἐ. τινά Id. Heracl. 947; τὰ δεινὰ πόλει Id. Ph. 179; εἰς ἀδελφὸν οἷ’ ἐφύβρισας Id. Andr. 624; ἐφύβριζον ἄλλα τε καὶ εἰ… they gave vent to insulting language, asking especially whether…, Th. 6.63.
exult maliciously, S. Aj. 955 (lyr.).

sich übermütig gegen Jem. betragen, ihn schmähen u. beschimpfen ; absol., Il. 9.368 u. Sp.; ἐφύβριζον ἄλλα τε καὶ εἰ ἥκοιεν, sie höhnten auf andere Weise u. durch die Frage, ob, Thuc. 6.63 ; θανόντι Soph. Aj. 1364 ; ὃς τὰ δεινὰ τῇδ' ἐφυβρίζει πόλει Eur. Phoen. 180 ; Plut.; – εἴς τινα, Eur. Andr. 625 ; – τινά, Eur. Heracl. 948 ; Plut. z.B. τὴν ἀμαθίαν, verhöhnen, gen. Socr. 7 ; κελαινώπαν θυμὸν ἐφυβρίζει ἀνήρ, er zeigt höhnend sein schwarzes Herz, Soph. Aj. 934. – Pass., μὴ 'φυβρίζεσθαι νεκρούς Eur. Phoen. 1663.