ἐφ·ολκός, ός, όν :
   I act. qui attire à soi, gén. CALL. fr. 291 ; τὸ ἐφολκόν, EL. N.A. 7, 10, appât ; fig. càd. qui excite à : εἴς τι, EL. V.H. 8, 12 ; abs. séduisant, THC. 4, 108 ;
   II pass. :
      1 qui se fait traîner ou remorquer, AR. Vesp. 268 ;
      2 qui tire en longueur, prolixe, ESCHL. Suppl. 200.

Étym. ἐφέλκω.

όν, drawing on, enticing, ἐφολκὰ λέγειν Th. 4.108; c. gen., παιδὸς ἐφολκόν Call. Fr. 291; ἐ. εἰς παρρησίαν Ael. VH 8.12; ὅσα κυνὶ ὀρέγεται ἐ. εἰς τὴν ἑαντοῦ φιλίαν Id. NA 7.10.
requiring to be drawn on, laggard, Ar. V. 268; μὴ πρόλεσχος μηδ’ ἐ. ἐν λόγῳ not eager to begin, nor yet lagging, tedious in reply, A. Supp. 200.

(ἕλκω),
1) nachgeschleppt, wie die ἐφολκίς, Ar. Vesp. 268, οὐ μὴν πρὸ τοῦ γ' ἐφολκὸς ἦν, ἀλλὰ πρῶτος ἡμῶν ἡγεῖτο, er ließ sich nicht ins Schlepptau nehmen ; übertr., μὴ πρόλεσχος μηδ' ἐφολκὸς ἐν λόγῳ γένῃ, schleppend u. weitläuftig, Aesch. Suppl. 197.
2) akt., an sich ziehend, anlockend, reizend, ἐφολκὰ καὶ οὐ τὰ ὄντα λέγειν Thuc. 4.108 ; bei Sp. τὸ ἐφ., = δέλεαρ, Lockspeise, im eigtl. Sinne u. übertr., Ael. V.H. 8.12, H.A. 7.10 u. A.