ος, ον :
      1 vain, inutile (présent, OD. 24, 283 ; trait, IL. 14, 407 ; 17, 633 ; travail, IL. 18, 104 ; HÉS. O. 438 ; paroles, HÉS. O. 400) ; adv. ἐτώσιον, ORPH. Arg. 698 ; ou ἐτώσια, A.RH. 2, 893, vainement ;
      2 p. suite, feint, simulé, THCR. Idyl. 22, 102.

➳ Primit. seul. au neutre sg. et plur. : masc. THCR. Idyl. 25, 236 ; fém. ORPH. Lith. 533.

Étym. ἐτός.

ον, (ἐτός¹) Ep. Adj. to no purpose, fruitless, βέλος ὠκὺ ἐ. ἔκφυγε χειρός Il. 14.407; ἐτώσια πίπτει ἔραζε [βέλεα] 17.633; τὰ δὲ πάντα ἐ. θῆκεν Ἀθήνη made them fruitless, Od. 22.256; δῶρα δ’ ἐ. ταῦτα χαρίζεο 24.283; useless, unprofitable, ἐ. ἄχθος ἀρούρης Il. 18.104; ἐ. πόλλ’ ἀγορεύειν Hes. Op. 402; ἔργον ἐ. λιπεῖν to leave it undone, ib. 440; ἐτώσια χερσὶ προδεικνύς, i.e. making mere feints, not real blows, Theoc. 22.102; masc., first in Id. 25.236 (< ὀϊστός); fem., Orph. L. 539; neut. ἐτώσιον, as Adv., Id. A. 700; pl., ἐτώσια γηράσκοντας A.R. 2.893, cf. Theoc. 1.38; regul. Adv. -ίως Sch. Ar. Ec. 246.

ον (ἐτός), vergeblich, ohne Erfolg, ohne Wirkung, von dem vergeblich abgeschossenen Pfeil, ὅττι ῥά οἱ βέλος ὀξὺ ἐτώσιον ἔκφυγε χειρός Il. 14.407 ; τὰ δὲ πολλὰ ἐτώσια θῆκεν Ἀθήνη Od. 22.256, ἐτώσιον ἄχθος ἀρούρης, eine unnütze Last der Erde, Il. 18.104 ; χρῆμα μὲν οὐ πρήξεις, σὺ δ' ἐτώσια πόλλ' ἀγορεύσεις Hes. O. 400 ; sp.D., wie Theocr. 25.236 ; Ap.Rh. 2.893 ; Orph. Arg. 698.
• Adv. ἐτωσίως, Schol. Ar. Eccl. 246, wie Schol. Il. 3.368.