v. ἔρημος.

ον, fem. ἐρήμη Od. 3.270, S. OC 1719 (lyr.), Ant. 739, Tr. 530 (lyr.), and in the phrase δίκη ἐρήμη (v. infr. III) ; Att. ἔρημος, ον, acc. to Hdn. Gr. 2.938 ; Comp. -ότερος Th. 3.11, Lys. 29.1, etc. ; Sup. -ότατος Hdt. 9.118: — desolate, lonely, solitary, of places, ἐς νῆσον ἐρήμην Od. 3.270 ; χῶρος Il. 10.520; τὰ ἐ. τῆς Λιβύης the desert parts…, Hdt. 2.32, cf. Th. 2.17 ; ἡ ἐρῆμος (sc. χώρα) Hdt. 4.18 ; ἡ ἐρήμη Ael. NA 7.48; pl., ib. 3.26 ; empty, πνύξ Ar. Ach. 20. of personsor animals, τὰ δ’ ἐρῆμα φοβεῖται (i.e. the sheep), Il. 5.140 ; ξέρξην ἔ. μολεῖν A. Pers. 734 (troch.) ; ἧσθαι δόμοις ἔ. Id. Ag. 862 ; πόρτις ἐρήμα S. Tr. 530 (lyr.) ; ἔ. κἄφιλος Id. Ph. 228; τὸν θεὸν ἔ. ἀπολιπόντε Ar. Pl. 447 ; freq. of poor, friendless persons, And. 4.15, etc. ; ἐρημότεροι, opp. δυνατώτεροι, Th. 3.11; οὐκ ὢν οὔτε τῶν ἐρημοτάτων οὔτε τῶν ἀπόρων κομιδῇ D. 21.111 ; εἰς ὀρφανὰ καὶ ἔ. ὑβρίζειν Pl. Lg. 927c; ὄρνιθες solitary, not gregarious, Plu. Caes. 63 ; neut. as Adv., ἔρημα κλαίω I weep in solitude, E. Supp. 775; ἔρημον ἐμβλέπειν to look vacantly, Ar. Fr. 456. of conditions, πλάνος S. OC 1114. c. gen., reft of, void or destitute of, [χώρη] ἐ. πάντων Hdt. 2.32 ; ἀνθρώπων Id. 4.17, cf. 18 ; ἀνδρῶν Id. 6.23, S. OT 57 ; Ἀθηναίων Hdt. 8.65 ; στέγαι φίλων ἔ. S. El. 1405 ; Πειραιᾶ ἔ. ὄντα νεῶν Th. 8.96; τῇ ἦν ἐρημότατον τῶν πολεμίων (sc. τὸ τεῖχος) Hdt. 9.118 ; [τὰ γεγραμμένα] ἀπόντος τοῦ γράψαντος ἔρημα τοῦ βοηθήσοντός ἐστιν Isoc. Ep. 1.3 ; θεῶν ἔρημα εἶναι πάντα Pl. Lg. 908c. of persons, bereft of, συμμάχων Hdt. 7.160 ; πατρός S. OC 1719 (lyr.); πατρὸς ἢ μητρός Pl. Lg. 927d ; πρὸς φίλων S. Ant. 919; so ἔ. οἶκος a house without heirs, Is. 7.31. with no bad sense, wanting, without, ἐσθὴς ἐρῆμος ὅπλων Hdt. 9.63; free from, ἀνδρῶν κακῶν ἔρημος πόλις Pl. Lg. 862e. ἐρήμη, rarely ἔρημος (with or more commonly without γραφή, δίκη, δίαιτα), ἡ, an undefended action, in which one party does not appear, and judgement goes against him by default, ἤλπιζε… τὴν γραφὴν… ἐρήμην ἔσεσθαι would be undefended, Antipho 2.1.7 ; ἐρήμῃ δίκῃ θάνατον καταγιγνώσκειν τινός Th. 6.61 ; δίκην εἷλον ἐρήμην I got judgement by default, D. 21.81 ; ἐρήμην αὐτὸν λαβόντες… εἷλον Lys. 20.18 ; τὴν ἔρημον δεδωκότα having given it by default in one΄s favour, D. 21.85 ; ἔρημον ὦφλε δίκην he let it go by default, ib. 87, cf. Antipho 5.13 ; ἐρήμην τινὸς καταγνῶναι τὴν δίαιταν D. 33.33 ; ἐρήμην καταδιαιτῆσαί τινος Id. 40.17 ; γενομένης ἐρήμου κατὰ Μειδίου Test. ap. eund. 21.93 ; ἐρήμην κατηγορεῖν to accuse in a case where there was no defence, Pl. Ap. 18c, cf. D. 21.87 ; ἐρήμην or ἐξ ἐρήμης κρατεῖν, Luc. Anach. 40, JTr. 25 ; ἁλῶναι Id. Tox. 11, etc.
unclaimed, vacant, Arist. Ath. 43.4, EN 1125b17, Is. 3.61. for ἐρήμας τρυγᾶν v. sub τρυγάω.

auch zweier Endgn, Her., Pind., att. ἔρημος, ον, doch auch dreier Endgn, Soph. Ant. 735, Eur. öfter, bes. δίκη Isae. unten); einsam, gew. entblößt von angenehmen Dingen, deren Verlust empfindlich ist ; vom Lande, wüst, unbebaut, νῆσος Od. 3.270, χῶρος Il. 10.520 ; ἐρήμας δι' αἰθέρος Pind. Ol. 1.6 ; ἔρημος αἰθήρ 13.35 ; νῶτα γαίης P. 4.26 ; πάγος Aesch. Prom. 270 ; τὰ δ' ἄλλα ἔρημα Soph. Phil. 34 ; ἔρημος – βροτῶν στίβος Ant. 769 ; πνύξ, menschenleer, Ar. Ach. 20 ; λιμήν Thuc. 2.96 ; πολλὴν τῆς χώρας ἔρημον καὶ ἀργὸν οὖσαν Xen. Cyr. 3.2.2 ; ποιοῦντες ἀνδρῶν κακῶν ἔρημον τὴν πόλιν Plat. Legg. IX.862e, leer von schlechten Menschen, wie θεῶν ἔρημα εἶναι πάντα X.908c ; – ἡ ἔρημος, sc. χώρα, die Einöde, Wüste, ein von Menschen verlassener Ort, Her. 3.102, 4.18 u. Folgde ; auch τὰ ἔρημα, 2.32 ; Thuc. 2.17 ; vgl. Il. 5.140 κατὰ σταθμοὺς δύεται, τὰ δ' ἐρῆμα φοβεῖται ; – von Menschen, einsam, verlassen, hilflos, μονάδα δὲ Ξέρξην ἔρημόν φασιν οὐ πολλῶν μέτα μολεῖν, Aesch. Pers. 720 ; Ag. 836 ; καὶ ἄφιλος Soph. Phil. 228 ; χωρὶς ἀνθρώπων στίβου 485 ; neben ἄπορος O.C. 1733 ; ἔρημος πρὸς φίλων Ant. 910 ; ὁ πατὴρ ἀπολιπὼν ἀπέρχεται ὑμᾶς ἐρήμους Ar. Pac. 112 ; oft c. gen., ἔρημον πάντων τῶν συγγενῶν, von allen Verwandten verlassen, ohne alle Verwandte, Plat. Gorg. 523e ; πατρὸς ἢ μητρός Legg. XI.927b ; vgl. Soph. ναῦς ἔρημος ἀνδρῶν μὴ ξυνοικούντων ἔσω, entblößt von Männern, O.R. 57 ; στέγαι φίλων ἔρημαι El. 1397, leer von Freunden ; Eur. u. A.; vgl. ἐσθὴς ἐρῆμος ἐοῦσα ὅπλων Her. 9.63. Eben so Κορινθίων ἔρημοι ἐς τοῦτον τὸν πόλεμον καθέσταμεν Thuc. 1.32, ohne die Korintier ; συμμάχων Xen. Cyr. 2.1.11 ; τοῦ βοηθήσοντος Isocr. epist. 1.3 ; Dem. oft, u. Sp.; – auch von Sachen, καὶ ἄπορος Plat. Phil. 16b ; καὶ ὀρφανά Legg. XI.927c ; so öfter von Verwaisten, Lys. 2.71 ; κλῆρος Isae. 3.61. – Bes. ἡ ἐρήμη, selten ἡ ἔρημος, sc. δίκη u. δίαιτα, welche Wörter auch zuweilen dabeistehen, ein Contumazialbescheid, wodurch die im Termin ausbleibende Partei verurteilt wurde ; ἐρήμην κατηγορεῖν Plat. Apol. 18c, einen Abwesenden anklagen ; ἤλπιζε ἀποφεύξεσθαι τὴν γραφήν · οὔτε γὰρ ἐπεξιέναι οὐδένα, ἀλλ' ἐρήμην αὐτὴν ἔσεσθαι, wenn eben kein Ankläger auftritt, Antiph. 2 α 7, ἐρήμην ὄφλειν τὴν δίκην, ein Contumazialurteil verwirkt haben, in contumaciam verurteilt werden, 5.13, wie τὴν δίκην ἔρημον ὄφλειν Dem. 32.26 ; ἐρήμην τινὰ λαβεῖν Lys. 26.18 ; δίκην εἷλον ἐρήμην Dem. 21.81, einen solchen Prozeß gewinnen, bewirken, daß Einer in contumaciam verurteilt wird, wo οὐ γὰρ ἀπήντα dabei steht ; ἐρήμῃ δίκῃ κατέγνωσαν αὐτοῦ θάνατον Thuc. 6.61 ; vgl. DS. 13.5 ; ἐρήμην καταδιαιτᾶν, καταδικάζειν τινός, Jem. in contumaciam verurteilen, Dem. 40.17 u. A.; auch τὴν ἔρημον δοῦναι, Dem. 21.85, u. ἐρήμην αὐτοῦ κατέγνω τὴν δίαιταν 33.33, – ἔρημον ἀφεικέναι τὸν ἀγῶνα, sich dem Kampfe entziehen, Dion.Hal., sich nicht stellen, s. Schäfer zu Dion.Hal. V.C. 402 ; – ἀγὼν ἐρημότερος Lys. 29.1.