'ας (ἡ) :
      1 lieu solitaire, désert, HDT. 3, 98 ; ESCHL. Pr. 2 ; AR. Ach. 704 ; au plur. ARSTT. H.A. 9, 3, 2, etc. ;
      2 état d’une personne qui vit seule, solitude, isolement : ἐρημίαν ἄγειν, EUR. Med. 50, ou ἔχειν, EUR. Bacch. 609 ; ἐρημίας τυχεῖν, EUR. El. 510, vivre dans la solitude ;
      3 en parl. de lieux, désolation, dévastation : ναοὺς δοῦναι ἐρημίᾳ, EUR. Tr. 26, 95, livrer des temples à la dévastation ;
      4 en gén. vide, absence ou privation de : φίλων, XÉN. Mem. 2, 2, 14 ; ἀνδρῶν, EUR. Hec. 1017 ; THC. 6, 102, manque d’amis, d’hommes ; δι' ἐρημίας πολεμίων πορεύεσθαι, XÉN. Hell. 3, 4, 21, s’avancer sans rencontrer d’ennemis ; ἐρ. κακῶν, EUR. H.f. 1157, délivrance de maux.

➳ Ion. ἐρημίη, HDT. l. c.

Étym. ἔρημος.

'

ἡ, of places, a solitude, desert, wilderness, Hdt. 3.98, A. Pr. 2, etc. ; ἡ Σκυθῶν ἐ. Ar. Ach. 704 ; ἀφίκετ’ εἰς ἐ. Id. Lys. 787 ; ἕρπει εἰς τὰς ἐρημίας to solitary places, Arist. HA 610b24, etc. as a state or condition, solitude, loneliness, ἐρημίαν ἄγειν, to keep alone, E. Med. 50 ; μονάδ’ ἔχουσ’ ἐ. Id. Ba. 609 (troch.) ; ἐρημίας τυχών Id. El. 510 ; ἐν ἐρημίᾳ ἐλοιδοροῦντο Antipho 2.1.4 ; of persons, isolation, destitution, S. OC 957, Lys. 18.25 ; πολλὴν ἡμῶν ἐ. καταγνόντες Is. 1.2 ; δι’ ἐρημίαν from being left alone, Th. 1.71, cf. 3.67 ; ἐρημίας ἐπειλημμένοι D. 3.27 ; εὑρετικὸν εἶναί φασι τὴν ἐ. Men. 39. of places, desolation, ἐρημίᾳ δοῦναί τι E. Tr. 97 ; ἐρημία… πόλιν ὅταν λάβῃ ib. 26 ; ἀτριβὴς ὑπ’ ἐρημίας Th. 4.8. c. gen., want of, absence, φίλων X. Mem. 2.2.14 ; ἀρσένων, βροτῶν, ἀνδρῶν, E. Hec. 1017, Ba. 875 (lyr., pl.), Th. 6.102 ; λύχνων Ar. Av. 1484 (lyr.), etc. ; δι’ ἐρημίας πολεμίων πορευόμενος without finding any enemy, X. HG 3.4.21 ; τὴν ἐ. τῶν κωλυσόντων ὁρῶν seeing that there would be none to hinder him, D. 4.49 ; ἐ. σώματος, = κενόν, Zeno Stoic. 1.26 ; even ἐ. κακῶν freedom from evil, E. HF 1157.

ἡ, Einöde, einsamer Ort, Wüstenei, ἄβατος Aesch. Prom. 2 ; Eur. Cycl. 622 ; Σκυθῶν Ar. Ach. 704, Lys. 788 ; Einsamkeit, Verlassenheit, Hilflosigkeit, ἐρημία μεσμικρὸν τίθησι Soph. O.C. 961 ; ἐρημίαν ἄγειν, ἔχειν, einsam, verlassen sein, Eur. Med. 50, Bacch. 609 ; ἐρημίᾳ δοῦναι, verwüsten, Tr. 95 ; vom Verwaisten, Hilflosen, Isae. 1.3, 2.12, 13 ; δι' ἐρημίαν ἄλλοις προσιόντες Thuc. 1.71, vgl. 3.67 ; νῆσος ἀτριβὴς πᾶσα ὑπ' ἐρημίας 4.8 ; ἐν ἀνδρῶν ἐρημίᾳ, Mangel an Menschen, 6.102, wie Plat. Legg. III.694e ; νέων I.635a ; φίλων Phaedr. 232d, wie Xen. Mem. 2.2.14 ; λύχνων Ar. Av. 1484 ; ἡδομένα βροτῶν ἐρημίαις Eur. Bacch. 875 ; διὰ πενίαν καὶ ἐρημίαν τοῦ δεσπότου Plat. Rep. VI.495e ; ποῖ κακῶν ἐρημίαν εὑρω μολών, Freiheit von Unglück, Eur. Herc.F. 1017 ; τῆς τῶν ἐναντιωσομένων ἐρημίας ἀπολαύων, sich die Abwesenheit der Gegner zu Nutze machend, Dem. 13.19 ; – ἡ ἀπ' ἀλλήλων ἐρημία Ael. H.A. 1.46, vgl. 6.44.

ἐρημία, -ας, ἡ
(< ἔρημος), [in LXX: Isa.60:20, Eze.35:4 (חָרַב, חׇרְבָּה), Eze.35:9 (שְׁמָמָה), Wis.17:17, Sir.47:17, Bar.4:33, 4Ma.18:8 * ;]
a solitude, wilderness: Mat.15:33, Mrk.8:4, 2Co.11:26, Heb.11:38.†
(AS)