ἐπ·όμνυμι [ῡ] (f. -ομοῦμαι, ao. ἐπώμοσα) :
      1 jurer en outre, confirmer ce qu’on dit par un serment, OD. 15, 437 ; THC. 2, 5 ; au part. ἐπομόσας εἶπε, HDT. 8, 5 ; XÉN. An. 7, 8, 2, il déclara avec serment ; τι, AR. Lys. 211 ; XÉN. Cyr. 4, 1, 23, confirmer par un serment une parole, une promesse ; avec l’inf. HDT. 5, 106 ; EUR. I.T. 974 ; PLAT. Criti. 120 a ; particul. avec l’inf. fut. AR. Nub. 1227 ; avec ἦ μήν, et l’inf. XÉN. Conv. 9, 6 ; PLUT. Alex. 47 ; épq. ἦ μέν, A.RH. 2, 715, etc. prononcer un serment ; ἐπίορκον ἐπ. IL. 10, 332 ; HÉS. Th. 793, prononcer un faux serment ; avec l’acc. du nom. de l’objet par lequel on jure : ἐπ. τοὺς θεούς, EUR. Ph. 433 ; ESCHN. 16, 16, etc. ; ἥλιον, HDT. 1, 212, jurer par les dieux, par le soleil ;
      2 jurer de nouveau : ὅτι, PLUT. Per. 30, que, etc. ;
      3 jurer à la suite de qqn : ἐπ. ὅρκον τινί, PLUT. Cic. 33, prononcer un serment après qqn ;

Moy. s’engager par un serment : τοὺς θεούς, DÉM. 747, 12 ; κατὰ τῶν θεῶν, LUC. Cal. 18, jurer au nom des dieux ; ἐπί τινος, DÉM. 18, 137 Baiter-Sauppe, au nom de qqn.

➳ Act. prés. impér. poét. ἐπόμνυθι, THGN. 1195 ; ao. sbj. 3 sg. poét. ἐπομόσσῃ, HÉS. Th. 793.

or ἐπομνύω (v. infr. 3), fut. ἐπομοῦμαι Ar. Lys. 211; aor. ἐπώμοσα : — swear after, swear in accordance (with an order given), οἱ δ’ ἄρα πάντες ἐπώμνυον Od. 15.437, cf. Th. 2.5. c. acc. cogn., ἐπίορκον ἐπώμοσε Il. 10.332 ; ὅς κεν τὴν ἐπίορκον… ἐπομόσσῃ whosoever swear a false oath by it [the Styx], Hes. Th. 793, cf. Emp. 115.4 ; also ἐ. ὅρκον τινί swear an oath at his dictation, Plu. Cic. 23; — Med., ἐ. ὅρκον Stud.Pal. 20.122.16 (v AD), etc. c. acc. pers., ἐ. ἥλιον to swear by…, Hdt. 1.212 ; ἐ. τινά θεῶν E. IT 747, cf. Ar. Nu. 1227, Schwyzer 721.5 (iv BC), etc. ; ἐ. θεοὺς ὡς… E. Ph. 433 ; ἐπομνύω σοι τὴν ἐμὴν καὶ σὴν φιλίαν X. Cyr. 6.4.6 ; ἐ. τὴν σὴν (sc. Καίσαρος) τύχην J. AJ 16.10.8 ; c. dupl. acc., μή τι θεοὺς ἐπίορκον ἐπόμνυθι Thgn. 1195; — Med., ἐπόμνυμαι Δία f.l. in Jusj. ap. D. 24.151 ; ἐπόμνυσθαι κατά τινος Luc. Icar. 9, Cal. 18. c. acc. rei, swear to a thing, Ar. Lys. 211 ; abs., Pl. Lg. 917b.
c. inf., swear that, ἐ. θεοὺς μὴ πρότερον ἐκδύσεσθαι… Hdt. 5.106, cf. E. IT 974, Pl. Criti. 120a; — Med., ἐπωμόσατο… εἰδέναι Αἰσχίνην Test. ap. D. 18.137 ; ἐπομνύειν ἦ μήν c. pres. inf., Plu. Alex. 47 ; Ep., ἐ. ἦ μέν.
c. fut. inf., A.R. 2.715, etc. ; ἐ. ὅτι… Plu. Per. 30. abs. in aor. part., with another Verb, ἐπομόσας εἶπε he said with an oath, Hdt. 8.5, X. An. 7.8.2. Med., = ὑπόμνυσθαι (nisi hoc leg.), Ar. Pl. 725.

[ῡ], (ὄμνυμι), auch ἐπομνύω, darauf, dabei schwören ; absol., Od. 15.437 ; ἐπομόσας εἶπε, er sagte u. schwor dabei, unter Hinzufügung eines Eides, Her. 8.5 ; Xen. An. 7.8.2 ; vgl. Cyr. 4.1.11 ; καὶ ἐπομόσαι φασὶν αὐτούς Thuc. 2.5 ; – c. inf. öfter, Eur. I.T. 974 ; Plat. Critia. 120a u. sonst ; auch Sp., λοιβαῖς εὐαγέεσσιν ἐπώμοσαν ἦ μὲν ἀρήξειν ἀλλήλοις Ap.Rh. 2.715 ; – c. acc., Etwas beschwören, Ar. Lys. 211 ; Xen. Cyr. 4.1.23 u. öfter ; – anders ἐπίορκον ἐπώμοσεν, er schwor darauf einen vergeblichen Eid, Il. 10.332 ; in tmesi, ἐπὶ δ' ὅρκον ὄμοσσεν, 23.24 u. öfter ; – mit Hinzufügung des Gegenstandes, bei dem man schwört, im acc., μήτι θεοὺς ἐπίορκον ἐπόμνυθι Theogn. 1195, wie ὅς κεν τὴν ἐπίορκον – ἐπομόσσῃ Hes. Th. 793, bei den Göttern einen Meineid schwören ; καὶ νὴ Δί' ἀποδώσειν ἐπώμνυς τοὺς θεούς, du schworst bei allen Göttern, es zurückzugeben, Ar. Nub. 1227 ; Eur. Phoen. 433, I.T. 747 ; ἥλιον ἐπ. τοι, bei der Sonne schwöre ich dir, Her. 1.212 ; ἐπομνύω σοι τὴν ἐμὴν καὶ σὴν φιλίαν, bei unserer Freundschaft, Xen. Cyr. 6.4.6 ; ἐπομόσας τοὺς ὁρκίους θεούς Aesch. 1.114 ; Sp. – Auch κατὰ πάντων τῶν θεῶν, Luc. Calumn. 18. – Noch dazu schwören, ὅταν ὀμνύωσι τὸν πατρικὸν ὅρκον, ἐπομνύειν Plut. Pericl. 30. – Jem. nachschwören, Cic. 33. – Med., = act., sich dabei verschwören, Ar. Plut. 725 ; ἐπόμνυμαι τὸν Δία, im Heliasteneid, Dem. 24.151 ; ἐπὶ τῶν στρατηγῶν, bei den Strategen, 18.137 ; κατά τινος, Luc. öfter.