ῆς (ἡ) :
      1 lever d’un astre, EUR. Ph. 1116 ; THC. 2, 78 ; ARSTT. H.A. 8, 19, 11, etc. ; postér. en parl. du soleil ou de la lune, PLUT. M. 889 e ; APP. Civ. 5, 90 ; ARTÉM. 1, 3 ;
      2 par ext. en parl. du vent, PALÆPH. 18, 2.

Étym. ἐπιτέλλω.

ἡ, (ἐπιτέλλω 2) the rising of a star, ἄστρων E. Ph. 1116 (pl.), cf. Archyt. I, Ptol. Alm. 8.4 ; hence, the season of a star΄s appearance in the heavens, Hp. Aër. 2, Thphr. CP 2.19.4, etc. ; Ἀρκτούρου Th. 2.78 (pl.); Κυνός Arist. HA 602a26 ; τῆς Πλειάδος Plb. 4.37.2 ; later of the sun or moon, App. BC 5.90, Philostr. VA 6.4 (pl.), Artem. 1.3 (pl.); — as explained by Gem. 13.3, ἐ. = rising (< ἀνατολή) of a star as the sun rises or sets (< ἐ. ἀληθινή, ἑῴα ἢ ἑσπερία), or just before sunrise or after sunset (< ἐ. φαινομένη).
rising of the wind, Palaeph. 17 (pl., s.v.l.) ; rise or source of a river, or perh. = ἐπιπολή 1.1, dub.l. in GDI 5075.52 (Latos).

ἡ (s. ἐπιτέλλω), der Aufgang der Gestirne, im plur. ἄστρων, Eur. Phoen. 1116 ; περὶ ἀρκτούρου ἐπιτολάς, der Spätaufgang, in der Abenddämmerung, Thuc. 2.78 ; κυνός Arist. H.A. 8.19 u. öfter ; Sp. auch von der Sonne, wie Polyaen. 7.12 ; App. B.C. 5.90 ; Philost. Vgl. Lobeck zu Phryn. p. 125 u. ἀνατολή, – Auch ἀνέμων, Palaephat. 18.2.