ἐπι·τελής, ής, ές [ῐ]
      1 mis à exécution, achevé, accompli, en parl. d’un événement, HDT. 1, 117, 124 ; THC. 1, 141 ; d’un vœu, PLAT. Leg. 931 e ; d’une décision, DH. 10, 46 ;
      2 act. propre à accomplir, efficace, A. LIB. 19.

Étym. ἐπί, τέλος.

ές, (< τέλος) brought to an end, completed, accomplished, ποιεῖν τι ἐπιτελές, = ἐπιτελεῖν, Hdt. 1.117, 3.141, Hp. Jusj., etc. ; ἐπιτελῆ ποιῆσαι ἐντολάν τινος Test.Epict. 1.18 ; ἐ. ἐγίνετό τι Hdt. 1.124, Th. 1.141 ; εὐχαὶ ἐ. γενόμεναι Pl. Lg. 931e, cf. SIG 581.5 (ii BC) ; κρίσιν λαμβάνει ὁ πόλεμος ἐπιτελῆ D.H. 10.46 ; of persons, adult, Hsch. Ion. Adv. -έως at last, Aret. SA 2.8. Act., effective, Ant.Lib. 19.3.
subject to taxation, ἔλαιον ἐ. τελῶν Milet. 3.149.19 (ii BC).

ές, vollendet, ausgeführt, ἐπιτελέα ἐγένετο Her. 3.16, wie Thuc. 1.141 ; Plut. Nic. 14 ; ἐπιτελέα ποιεῖν, ausführen, Her. 3.141 u. oft ; ἐπ. δ' εἴη ἡ εὐχή Plat. Ep. VIII.353a ; Legg. XI.931e ; ἐπίνοιαι Pol. 6.15.6 ; κρίσιν λαμβάνει ὁ πόλεμος ἐπιτελῆ, eine vollständige Entscheidung, ein entschiedenes Ende, Dion.Hal. 10.46 ; – παρθένος, mannbar, Hesych. – Aber ὄρνιθες, Ant.Lib. 19, = ἐπιτελεστικός.