ἐπι·τίμιος, ος, ον [τῑ]
      1 qui sert a honorer : τἀπιτίμιά τινος, SOPH. El. 915, honneurs qu’on rend à qqn ;
      2 subst. τὸ ἐπ. ou τὰ έπ. peine infligée par la loi ou par un tribunal, d’où châtiment, peine, en gén., d’ord. au plur. HDT. 4, 80 ; ESCHL. Pers. 823 ; SOPH. El. 1382 ; ANT. 125, 33 ; au sg. ESCHL. Sept. 1021 ; ARSTT. Œc. 2, 21, 9.

Étym. ἐπί, τιμή.

α, ον, honourable, πόλις IG 12(8).528 (Thasos).

was Einem zur Ehre geschieht, ἔστ' Ὀρέστου ταῦτα τἀπιτίμια Soph. El. 903 ; übh. τὸ ἐπιτίμιον, die Strafe, Vergeltung, Lohn, τοὐπιτίμιον λαβεῖν Aesch. Spt. 1012 ; τῶνδε τἀπιτίμια Pers. 809 ; δεῖξον ἀνθρώποισι τἀπιτίμια τῆς δυσσεβείας οἷα δωροῦνται θεοί Soph. El. 1374 ; ἐπιτίμια δέδωκεν Eur. Hec. 1086 ; ἐπιτίμια διδοῦσιν ἐκείνοις Her. 4.80 ; bes. im att. Recht, die von den Richtern festgesetzte Strafe, meist in Geld, τοῖς ἐπιτιμίοις ἔνοχοι τοῦ φόνου Antiph. IV α 4 ; τὰ ἐκ τῶν νόμων ἐπ. Lycurg. 4 ; ἔπεστι ταῖς ἐπαγγελίαις Isae. 3.47 ; ἔσται πρὸς τούτοις Dem. 24.116 ; Sp., wie Plut. ἐπιτιμίοις μεγάλοις ἐξελθεῖν τοὺς λαχόντας ἀναγκάσαντες Coriol. 13 ; vgl. Meier und Schömann att. Prozeß p. 739.