ἐπι·τέλλω :
      1 ordonner, enjoindre : τι, IL. 5, 320, 818 ; 11, 839, etc. ; HÉS. Th. 995, qqe ch. ; τινί, IL. 10, 63 ; 13, 753, etc. donner des ordres à qqn ; τί τινι, OD. 12, 273, ordonner qqe ch. à qqn ; τινί avec l’inf. IL. 12, 84 ; 21, 230, etc. ; abs. OD. 23, 349 ;
      2 intr. se lever, en parl. des constellations, HPC. 553, 8 ; ARSTT. Meteor. 1, 8, 10 ; 2, 5, 4 ; en parl. du soleil, JOS. A.J. 5, 5, 2 ; fig. se produire, apparaître, se montrer, ESCHL. Pr. 100 ;

Moy. :
   I tr.
      1 ordonner, enjoindre : τι, OD. 1, 327, qqe ch. ; τινί τι, IL. 1, 295 ; OD. 11, 622, etc. qqe ch. à qqn ; τινι avec l’inf. IL. 2, 802 ; OD. 21, 240, ordonner à qqn de, etc. ;
      2 faire lever : τινι θηρίον, ARAT. 641, lancer un animal contre qqn ; fig. κραδίῃ ἀνίας, A.RH. 3, 264, faire naître des chagrins dans le cœur ;
   II intr. se lever, en parl. des astres, HH. Merc. 371 ; HÉS. O. 381 ; fig. se lever dans le cœur, naître, en parl. de l’amour, THGN. 1275.

➳ Act. ao. impér. ἐπίτειλον, IL. 24, 112. Moy. prés. ind. 2 sg. poét. ἐπιτέλλεαι, IL. 10, 61 ; 23, 95 ; impér. 2 sg. ἐπιτέλλεο, IL. 1, 295 ; part. gén. épq. ἐπιτελλομένοιο, HH. Merc. 371. Moy. ao. 3 sg. ἐπετείλατο, OD. 1, 327 ; part. dat. sg. ἐπιτειλαμένῳ, OD. 17, 21.

aor. ἐπέτειλα ; — Med., aor. ἐπετειλάμην A.R. 3.264; — Pass., 3 sg. plpf. ἐπὶ… ἐτέταλτο Il. 2.643: — enjoin, prescribe, command, Hom., etc. — Constr. ; c. dat. pers. et acc. rei, ἀλόχῳ δ’ ἐπὶ μῦθον ἔτελλεν spake a speech of command to her, Od. 23.349 ; c. acc. rei only, κρατερὸν δ’ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε Il. 1.25, etc. ; μῦθον… ὃν Νέστωρ ἐπέτελλε 11.840 ; ἐλήθετο συνθεσιάων ἃς ἐπέτελλε… Διομήδης which he enjoined, prescribed, 5.320 ; ἐφετμέων ἃς ἐπέτειλας ib. 818 ; [ἀέθλους] Hes. Th. 995 ; so θάνατον ἐπιτέλλειν Pi. N. 10.77 ; ἐ. μόχθων τέρματα fix them, A. Pr. 100 (where others take it intr.
arise, appear) ; c. dat. pers. only, give orders to, ἐπὴν εὖ τοῖς ἐπιτείλω Il. 10.63, 13.753, etc. ; and so abs., ὁ δὲ σημαίνων ἐπέτελλεν 21.445 ; c. dat. pers. et inf., order him to do, 12.84, 21.230 ; so πέμπων μ’ ὧδ’ ἐπέτελλε (sc. ποιεῖν) 24.780, cf. 11.765, Od. 17.9; — Med., just like Act., ἄλλοισιν δὴ ταῦτ’ ἐπιτέλλεο Il. 1.295 ; [νόστον Ἀχαιῶν] ἐπετείλατο Παλλάς Od. 1.327 ; ὁ δέ μοι χαλεποὺς ἐπετέλλετ’ ἀέθλους 11.622 ; κραδίῃ ἀνίας A.R. 3.264 ; c. dat. pers. et inf., Od. 21.240 ; abs., 17.21 ; ἁγητὴρ υἱῷ ἐπιτελλόμενος Pi. P. 1.70; — Pass., τῷ δ’ ἐπὶ πάντ’ ἐτέταλτο ἀνασσέμεν Αἰτωλοῖσι Il. 2.643, cf. Od. 11.524. — Poet. and later Prose, BGU 886.2 (Med., ii AD), PThead. 18.4 (iii/iv AD).

Pass., rise, of stars, Πληϊάδων… ἐπιτελλομενάων Hes. Op. 383 ; Ἀρκτοῦρος… ἐπιτέλλεται ib. 567 ; ἠελίοιο νέον ἐπιτελλομένοιο h.Merc. 371 ; so intr. in Act., Hp. Int. 39, Democr. 14, Arist. Mete. 345b23, Plb. 9.15.9, etc. ; the aor. part. ἐπιπλόμενος belongs as much to this verb as to ἐπιπέλομαι. metaph of love, ὡραῖος καὶ Ἔρως ἐπιτέλλεται Thgn. 1275. (Hence ἐπιπολή and (later) ἐπιτολή.)

1) auftragen, aufgeben, anbefehlen, σοί γ' ὧδ' ἐπιτέλλω Od. 17.9, u. oft ; τῷ μάλα πόλλ' ἐπέτελλε Il. 4.229, öfter so mit dem dat., Einem Befehl erteilen ; ἐλήθετο συνθεσιάων τάων ἃς ἐπέτελλε Διομήδης 5.320 ; σῶν μέμνημαι ἐφετμῶν ἃς ἐπέτειλας 5.818 ; c. inf., 12.84, 21.230 ; so auch die Tmesis κρατερὸν δ' ἐπὶ μῦθον ἔτελλεν, er befahl das ernste Wort, gebot mit einem Machtworte, 1.25, 326, 16.199, wie Od. 23.349 ἀλόχῳ δ' ἐπὶ μῦθον ἔτελλεν, wo 361 folgt σοὶ δὲ γύναι τάδ' ἐπιτέλλω, denn auch in diesen Stellen ist ein mit Nachdruck eingeschärfter Befehl enthalten ; ἐμοὶ θάνατον σὺν τῷδ' ἐπίτειλον Pind. N. 10.77, auch mir befiehl, verhänge den Tod (s. nachher); auch Orac. bei Ar. Av. 977. – So auch med., ἄλλοισιν δὴ ταῦτ' ἐπιτέλλεο, Il. 1.295 ; neben κελεύω, 19.192 ; auch c. inf., σοὶ δὲ μάλιστ' ἐπιτέλλομαι ὧδέ γε ῥέξαι, 2.802, Od. 2.240 ; u. c. acc., ὁ δέ μοι χαλεποὺς ἐπετέλλετ' ἀέθλους, gab mir auf, 11.622, wofür Hes. Th. 995 das act. braucht, vgl. sc. 94 ; νόστος –, ὃν ἐπετείλατο Παλλάς, die Heimkehr, die Pallas geboten, verhängt hatte, Od. 1.327 ; Pind. υἱῷ τ' ἐπιτελλόμενος P. 1.70 ; – pass., in tmesi, τῷδ' ἐπὶ πάντ' ἐτέταλτο ἀνασσέμεν αἰτωλοῖσιν, ihm war der Oberbefehl (in Allem) über die Aetoler anvertraut, Il. 2.643, wie Od. 11.524.
2) intr., aufgehen, von der Sonne u. den Gestirnen, im med., H.h. Merc. 371, ἠελίοιο νέον ἐπιτελλομένοιο, wie vom Arktur, πρῶτον παμφαίνων ἐπιτέλλεται, Hes. O. 565 ; übertr., ὡραῖος καὶ ἔρως ἐπιτέλλεται Theogn. 1275 ; so auch das act., πῇ ποτε μόχθων χρὴ τέρματα τῶνδ' ἐπιτεῖλαι ; wie soll das Ende erscheinen ? Aesch. Prom. 100 ; eigtl., von den Gestirnen, Hippocr.; Man. 6.35 ; Pol. 9.15.9. Vgl. ἀνατέλλω u. Lobeck zu Phryn. 125.