ἐπι·τάρροθος, ου (ὁ, ἡ) :
      1 qui vient au secours de, protecteur, dat. ou abs. IL. 11, 366, etc. ; OD. 24, 182 ; Δαναοῖσι μάχης, IL. 12, 180, protecteur des Grecs dans le combat ;
      2 vainqueur, maître, ORACL. (HDT. 1, 67).

➳ Fém. IL. 5, 808, 828.

Étym. cf. ἐπίρροθος et τάρροθος.

ὁ, Ep. for ἐπίρροθος, helper, defender, in Hom. always of the gods that help in fight, τινί Il. 11.366, Od. 24.182 ; μάχης ἐ.
in fight, Il. 17.339 ; Δαναοῖσι μάχης ἐπιτάρροθοι 12.180 ; γράμμα δίκης ἐπιτάρροθον Maiist. 59 ; as fem., τοίη οἱ ἐγὼν ἐπιτάρροθος ἦα Il. 5.808, cf. 828 ; Δίκα… καλῶν ἐ. ἔργων Terp. 6.
master, lord, Τεγέης Orac. ap. Hdt. 1.67 ; cf. τάρροθος.

(vgl. ἐπίρροθος u. τάρροθος), ὁ, ἡ, der Helfer, der Beistand, immer von Göttern, εἴ πού τις καὶ ἔμοιγε θεῶν ἐπ. ἐστι Il. 11.366 ; fem., 5.808 u. Orph. H.; in einem Orakel bei Her. 1.66 Τεγέης ἐπ. ἔσσῃ, wo es Sieger zu übersetzen ist. Man vergleicht gewöhnlich, was die Bildung des Wortes betrifft, ἀτηρός u. ἀτάρτηρος.