ἐπι·σκοτέω-ῶ :
      1 répandre de l’ombre sur : τινι, DÉM. 565, 25 ; POL. 34, 12, 2 ; PLUT. M. 538 e, sur qqe ch. ; τινι τῆς θέας, PLAT. Euthyd. 274 c, cacher à qqn la vue de qqe ch. ; abs. POLYEN 8, 23, 2 ; p. suite, abs. former plafond, en parl. d’une planchette logée dans la voûte pour cacher les engins moteurs dans un théâtre d’automates, HÉRON Aut. 272 ;
      2 fig. obscurcir : τῇ κρίσει, HPC. 1299, 4 ; ARSTT. Rhet. 1, 1, 7 ; τῷ φρονεῖν, EUB. (ATH. 43 f) obscurcir le jugement, la raison ; au pass. être dans l’obscurité, fig. dans l’incertitude, dans l’embarras, HPC. 27, 37 ; POL. 2, 39, 12.

Étym. ἐπίσκοτος.

(< σκότος) throw a shadow over, οἰκίαν ᾠκοδόμησεντος αύτην ὥστε πᾶσιν ἐπισκοτεῖν τοῖς ἐν τῷ τόπῳ D. 21.158; ἐ. τινὶ τῆς θέας to be in the way of his seeing, Pl. Euthd. 274c, cf. Plu. 2.538e; τῷ βωμῷ Judeich Alterlümer von Hierapolis 339; abs., Plb. 24.4, Polyaen. 8.23.2; form a roof, Hero Aut. 28.2.
metaph, throw darkness or obscurity over, τῇ κρίσει Sor. Vit. Hippocr. 13, Arist. Rh. 1354b11; ταῖς τῆς ψυχῆς ἐπιμελείαις Isoc. 1.6; τὸ πρὸς χάριν ῥηθὲν ἐ. τῷ καθορᾶν Id. 8.10, cf. D. 2.20; οἶνος τῷ φρονεῖν ἐπισκοτεῖ Eub. 135 = Ophelio 4; ἐ. γὰρ τῷ φρονεῖν τὸ λαμβάνειν Antiph. 250; τὸ δ’ ἐρᾶν ἐ. ἅπασιν, ὡς ἔοικε Men. 48; ἡ ὀργὴ ἐ. τοῖς λογισμοῖς Phld. Ir. p. 78 W. ; — Pass., to be in the dark or in uncertainty, ἐπισκοτεόμενος τῇ ἀπειρίῃ Hp. Praec. 8; ἐπισκοτεῖσθαι καὶ κωλύεσθαι Plb. 2.39.12; to be obscured, ὑπό τινος Id. 12.25d. 7; to be blinded, τὰς ὄψεις ὑπὸ θεοῦ J. AJ 9.4.3, cf. Ph. 2.62.

verfinstern, verdunkeln, im Lichte stehen, τινί, ἐπεσκότει τῷ Κτησίππῳ τῆς θέας, er verhinderte ihn am Anblick, Plat. Euthyd. 274c ; οἰκίαν ᾠκοδόμηκε τοσαύτην ὥστε πᾶσιν ἐπισκοτεῖν τοῖς ἐν τῷ τόπῳ Dem. 21.158 ; νέφος ὃ ἐπισκοτήσει μακεδόσιν Pol. 9.37.10 ; absol., Pol. 34.12.2 ; Polyaen. 8.23.2. – Häufiger übertr., ἡ ῥώμη ταῖς τῆς ψυχῆς ἐπιμελείαις ἐπεσκότησε Isocr. 1.6, tat ihnen Eintrag, war hinderlich ; ἐπισκοτεῖ τούτοις τὸ κατορθοῦν Dem. 2.20, dem nachher συγκρύπτειν u. συσκιάζειν entspricht ; τῇ κρίσει τὸ ἴδιον ἡδύ Arist. rhet. 1.1 ; τὸν οἶνον τῷ φρονεῖν ἐπισκοτεῖν Eubul. bei Ath. II.43f ; ἐπισκοτεῖσθαι καὶ κωλύεσθαι Pol. 2.39.12 ; – τῇ ἀπειρίῃ ἐπισκοτεύμενος, wegen Unerfahrenheit sich in Ungewißheit befindend, Hippocr.