ἐπι·σιτίζομαι [σῑ]
   I intr.
      1 s’approvisionner de vivres ou de fourrage : ἐκ κώμης, HDT. 7, 156, etc. dans un village ; abs. DÉM. 1223, 8 ; fig. πρὸς σοφιστείαν, PLUT. M. 78 f, s’approvisionner d’arguments contre la sophistique ; ψήφισμα, CÉPHISOD. (ARSTT. Rhet. 3, 10) se munir d’un décret ;
      2 manger comme parasite, PHÉRÉCR. (ATH. 246 f) ;
   II tr.
      1 prendre comme provision, s’approvisionner de : ἄριστον, THC. 8, 95 ; ἀργύριον, XÉN. An. 7, 1, 7, se pourvoir d’un dîner, d’argent ;
      2 fournir des provisions à, approvisionner : τὸ στράτευμα, XÉN. An. 1, 5, 4, l’armée.

➳ Fut. inf. -ιεῖσθαι, HDT. 7, 176 ; ARR. An. 3, 30 ; part. ion. -ιεύμενοι, HDT. 9, 50.

fut. Att. -ιοῦμαι Philostr. VA 6.15, Ion. -ιεῦμαι Hdt. 9.50: — furnish oneself with food or provender, Id. l. c., Th. 8.101, cf. X. Vect. 4.48; ἐ. ἐκ τῆς κώμης Hdt. 7.176; ἐκεῖθεν Th. 6.94; εἶχον οὐδὲν ὅτου ἂν ἐπισιτίσαιντο D. 50.53, cf. Arist. Rh. 1411a9.
c. acc. rei, ἐ. ἄριστον provide oneself with…, Th. 8.95; ἀργύριον ἐ. εἰς τὴν πορείαν X. An. 7.1.7; κλεψύδραν Philostr. VS 2.10.1.
metaph, ἐ. πρὸς σοφιστείαν store oneself for sophistry, Plu. 2.78f.
= παρασιτέω, Pherecr. 32.