ἐπι·σεύω, épq. ἐπι·σσεύω (impf. ἐπέσσευον) pousser contre, exciter contre : τινί τι, OD. 5, 421, qqe ch. contre qqn ; fig. ὀνείρατα, OD. 20, 87, envoyer des songes ; τινὶ κακά, OD. 18, 256, envoyer des maux à qqn ;

Pass. ἐπισεύομαι, épq. ἐπισσεύομαι (impf. ἐπεσσευόμην, ao. ἐπεσσύθην, pf. ἐπέσσυμαι [ῠ] au sens d’un prés. ; d’où part. ἐπεσσύμενος [ῠ]; pl.q.pf. 3 sg. au sens d’un ao. ἐπέσυτο, épq. ἐπέσσυτο) :
      1 s’élancer sur, dat. OD. 4, 841 ; acc. OD. 6, 20 ; ἔς τινα, IL. 13, 757, vers qqn ; ἀγορήνδε, IL. 2, 208 ; νῆάδε, OD. 13, 19, vers la place publique, vers le navire ; πεδίοιο, IL. 14, 147, à travers la plaine ; πέδον, ESCHL. Eum. 786, sur le sol ; abs. OD. 5, 428 ; 22, 310 ; particul. avec idée d’hostilité : τινι, IL. 5, 459, sur qqn ; τεῖχος, IL. 12, 143, sur un rempart ; avec un inf. ἐπ. διώκειν, IL. 21, 601, s’élancer à la poursuite de ; p. anal. en parl. du feu, IL. 17, 737 ; des vagues, OD. 5, 314 ; d’un malheur, EUR. Ph. 1065 ;
      2 fig. être agité ou excité : εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται, IL. 1, 173, si ton cœur est excité ; ἐπ. ὄφρα, IL. 6, 361, être impatient de, etc. ; avec l’inf. IL. 9, 398, être excité à.

➳ Ao. 3 pl. épq. ἐπέσσυθεν, OPP. C. 4, 136 ; part. ao. ἐπισύμενος, ESCHL. Eum. 786.

Ep. ἐπισσεύω (as always in Hom.), put in motion against, set on, μὴ… μοι κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων Od. 5.421; δμῶας ἐπισσεύας 14.399; metaph, τόσα γάρ μοι ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων 18.256; ὀνείρατ’ ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων 20.87; κῆρας AP 7.439 (Theodorid.).
mostly Pass., hurry or hasten to or towards, ἐπεσσεύοντο δὲ λαοί Il. 2.86; ἔς τινα 13.757; ἐπεσσεύοντο νομόνδε to pasture, 18.575; νῆάδ’ (so Aristarch.) ἐπεσσεύοντο Od. 13.19; in hostile sense, rush upon or at, c. dat., νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι Il. 15 347.
freq. in pf. part. Pass. ἐπεσσύμενος, with 3 sg. plpf. ἐπέσσυτο (used as an aor.); 3 pl. aor.1 ἐπέσσυθεν Opp. C. 4.136; — mostly in hostile sense, charge, ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος Il. 5.438, al. ; ἰῷ ἐπεσσύμενον βάλε τείχεος ὑψηλοῖο struck him with an arrow from the wall as he rushed on, 12.388; c. dat., αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο 5.459, cf. 21.227; c. acc., τεῖχος ἐπεσσύμενοι 12.143; c. gen., ἐπεσσύμενος πεδίοιο rushing, hurrying over the plain, 14.147, 22.26 (cf. διαπράσσω); also of fire, etc., ἠΰτε πῦρ, τό τ’ ἐπεσσύμενον πόλιν ἀνδρῶν… φλεγέθει 17.737; κῦμα δεινὸν ἐπεσσύμενον Od. 5.314, cf. 431; also, without any hostile sense, to express rapid motion, c. dat., ὥς οἱ… ὄνειρον ἐπέσσυτο 4.841; c. acc., ὡς πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια swept over them, 6.20; c. inf., ἐπέσσυτο διώκειν he hasted on to follow, Il. 21.601, cf. A.R. 1.758; abs., χερσὶν ἐπεσσύμενος λάβε πέτρης Od. 5.428; ἐπεσσύμενος λάβε γούνων 22.310.
metaph, to be in excitement or agitation, εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται Il. 1.173; θυμὸς ἐ. ὄφρ’ ἐπαμύνω 6.361; c. inf., μοι ἐπέσσυτο θυμὸς… τέρπεσθαι 9.398. — Ep. word, used occasionally by Trag., only in lyr. (exc. S. Ichn. 21, 43), πέδον ἐπισύμενος A. Eu. 786; ἐπέσυτο τάνδε γᾶν… ἄτα E. Ph. 1065; τείχεα… ἐπέσυτο φλόξ Id. Hel. 1162; so τίς ὄρεα… τάδ’ ἐπέσυτο ; Ar. Fr. 698 (parody of dithyramb).

(σεύω), ep. ἐπισσεύω, gegen Einen in Bewegung setzen, antreiben ; ἠέ τί μοι κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλός Od. 5.421 ; κακά μοι ἐπέσσευε δαίμων, schickte mir Unglück zu, brachte Unheil über mich, 18.256, 19.129 ; ὀνείρατα 20.87 ; δμῶας ἐπισσεύας 14.399 ; Κῆρας ἐπισσεύσασα βίου κύνας Theodorid. 11 (VII.439). – Häufiger im pass., herbei-, daraufzueilen, dagegen eindringen, um anzugreifen, νηυσὶν ἐπεσσεύοντο Il. 13.757 ; νῆ' ἄρ' ἐπεσσεύοντο Od. 13.19, bei Wolf, Bekker nach Aristarch νῆάδ' ἐπ.; ἀγορήνδε, νομόνδε, übh. eilen, Il. 2.207, 18.575 ; perf. mit Präsensbedeutung, plusqpf. ἐπεσσύμην, oder aor. synkop.; part. ἐπεσσύμενος ; αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο Il. 5.459 ; c. accus., τεῖχος ἐπεσσυμένους 12.143, 15.395 ; ἐπέσσυτο δέμνια κούρης, eilte auf das Lager zu, Od. 6.20 ; εἴς τινα, Il. 13.757 ; c. gen., ἐπεσσύμενον πεδίοιο, durch die Ebene hineilen, 14.147, 22.26 ; aber τείχεος = gegen die Mauer, 12.388, wenn man den gen. nicht besser von βάλε abhängen läßt ; – c. inf., ὁ δ' ἐπέσσυτο ποσσὶ διώκειν 21.601, er eilte zu verfolgen ; ἐπεσσύμενος λάβε γούνων, eilend umfaßte er die Knie, Od. 22.310 ; vom andringenden Feuer u. Wasser, Il. 17.737, Od. 5.314. Oft absolut, bes. in der Il. in der Vbdg θυμὸς ἐπέσσυται, ἐπέσσυτο, das Herz fühlt sich angetrieben, hat große Lust, 1.173 ; – πέδον ἐπισύμενος, auf das Land losstürzend, Aesch. Eum. 755, 782 ; τείχεα δ' ἐπέσυτο φλόξ Eur. Hel. 1162 ; Phoen. 1065 ; einzeln bei sp.D.; auch im aor., πάντες ὁμῶς ἱππῆες ἐπέσσυθεν Opp. Cyn. 4.136.