ἐπι·λείπω (f. -λείψω, ao.2 ἐπέλιπον, etc.) :
   I faire défaut, manquer, abs. en parl. de vivres, THC. 3, 20 ; XÉN. An. 4, 7, 1 ; particul. en parl. de cours d’eau, de puits, être à sec, HDT. 7, 127 ; DÉM. 186, 16 ; avec un acc. Σκάμανδρος ἐπέλιπε τὸ ῥέεθρον, HDT. 7, 43, le Scamandre manqua d’eau pour alimenter son courant ; τῶν ὄμϐρων ἐπιλιπόντων τοὺς ποταμούς, HDT. 2, 25, les pluies ayant fait défaut aux fleuves ; rar. τινί, PLUT. Cic. 42 ; EL. N.A. 8, 17, faire défaut à qqn ; ἐπιλείπει με ὁ χρόνος, ISOCR. 4 a, le temps me fait défaut ; ἐπιλείψει με λέγοντα ἡ ἡμέρα, DÉM. 324, 18, le jour ne me suffira pas pour dire, etc. ;
   II p. suite, laisser de côté, d’où :
      1 laisser en arrière, XÉN. An. 1, 8, 18 ;
      2 omettre, négliger : τι, PLAT. Prot. 310 e, qqe ch. ; avec un part. ἐπιλείπω λέγων, PLAT. Phil. 26 b, etc. j’omets de dire.

leave behind, ἐπὶ δὲ πλεῖον ἐλέλειπτο Od. 8.475, cf. X. An. 1.8.18 codd. ; — Med., leave behind, of gleanings, v.l. in LXX Ob. 1.5; — Pass., c. gen., fall short of, παντὸς ἀριθμοῦ Pl. Epin. 978b; c. dat., τῇ δυνάμει, τῇ οὐσίᾳ, Arist. Ath. 20.2, 27.4.
leave untouched, ὡς οὔτ’ ἂν τῶν ἐμῶν ἐπιλίποιμι οὐδὲν οὔτε τῶν φίλων Pl. Prt. 310e; c. part., μυρία ἐ. λέγων Id. Phlb. 26b, cf. 52d.
of things, fail one, c. acc. pers., ἥβην…, ἥ μ’ ἐπιλείπει Thgn. 1131; ὕδωρ [μιν] ἐπέλιπε Hdt. 7.21, cf. 2.174; so τῶν ὄμβρων ἐπιλιπόντων αὐτούς (sc. τοὺς ποταμούς) Id. 2.25; γλαῦκες ὑμᾶς οὔποτ’ ἐπιλείψουσι Ar. Av. 1106; ἐπειδὰν αὐτοὺς ἐπιλίπωσιν ἐλπίδες Th. 5.103; c. inf., [ὁ νόμος] ἐμοὶ μόνῳ ἐπέλιπε μὴ ὠφελῆσαι Antipho 5.17; ἐπιλίποι ἂν ἡμᾶς ὁ χρόνος time would fail me, Isoc. 1.11, cf. Lys. 12.1, Ep. Hebr. 11.32; τὸ ὕδωρ ἡμᾶς ἐ. Isoc. 15.320; ἐπιλείψει με λέγονθ’ ἡ ἡμέρα D. 18.296; later, c. dat., Plu. Cic. 42, Ael. NA 8.17.
Hdt., freq. of rivers, ἐ. τὸ ῥέεθρον leave their stream unfilled, run dry, Hdt. 7.43, 58, al. ; without ῥέεθρον, fail, run dry, ib. 127; τὰς κρήνας καὶ τὰ φρέατ’ ἐπιλείπειν πέφυκεν D. 14.30.
generally, fail, be wanting, ἵνα μὴ ἐπιλίπῃ κατεσθιόμενα Hdt. 3.108; σῖτος ἐπιλιπών a deficiency of it, Th. 3.20 codd. ; τὰ ἐπιτήδεια ἐ. X. An. 4.7.1; ὥστε τὸν λόγον μηδέποτε ἐ. Pl. Prt. 334e; opp. περιγίγνεσθαι, Ar. Pl. 554; c. gen., fall short, σπουδῆς οὐθὲν ἐ. Michel 332.9 (Odessus).

ausgehen, mangeln, bes. im aor., fehlen, bes. von Vorräten wie Lebensmitteln ; περιγίγνεσθαι δ' αὐτῷ μηδέν, μὴ μέντοι μηδ' ἐπιλείπειν Ar. Plut. 554 ; ἵνα μὴ ἐπιλίπῃ κατεσθιόμενα Her. 3.108 ; τῷ σίτῳ ἐπιλιπόντι, durch Getreidemangel, πιέζεσθαι, Thuc. 3.20 ; τῆς τροφῆς ἐπιλελοιπυίας Plat. Polit. 274c ; ὥστε τὸν λόγον μηδέποτε ἐκλιπεῖν Prot. 334e ; τὰ ἐπιτήδεια ἐπέλιπε Xen. An. 4.7.1 u. öfter ; ἐπιλείπει τὰ φρέατα, die Brunnen versiegen, Dem. 14.30 ; vgl. Her. 7.48 ; auch mit dem acc. der Person, ὕδωρ μιν ἐπέλιπε, es gebrach ihm an Wasser, 7.21 ; τὸ δὲ στράτευμα ὁ σῖτος ἐπέλιπε, der Mundvorrat war dem Heere ausgegangen, Xen. An. 1.5.6 ; vgl. γλαῦκες ὑμᾶς οὔποτ' ἐπιλείψουσι Ar. Av. 1106 ; kom. τοὺς πρεσβύτας ἐπιλείψει τὸ πέος Eccl. 620 ; ἐπειδὰν αὐτοὺς ἐπιλίπωσιν αἱ ἐλπίδες Thuc. 5.103 ; κινδυνεύει ἡ τοῦ Εὐθύφρονός με μοῦσα ἐπιλελοιπέναι Plat. Prot. 409d ; ἐπιλείπει με ὁ χρόνος, ἡ ἡμέρα, es gebricht mir an Zeit, der Tag geht mir darüber aus, Lys. 12.1 Isocr. 1.11 Dem. 18.296, u. oft bei Rednern ; Sp. auch mit dem dat., wie Plut. ταῖς ἐρρωμενεστάταις φύσεσιν ἐπιλείπει τὸ θαρρεῖν Cic. 42 ; Ael. H.A. 8.17. – Trans., verlassen, ὁ Σκάμανδρος ἐπέλιπε τὸ ῥέεθρον, verließ sein Bette, d.i. trocknete aus, Her. 7.43 ; οὐδὲν τῶν ἐμῶν, ich lasse es von meiner Seite an Nichts fehlen, Plat. Prot. 310e ; μυρία ἐπιλείπω λέγων Phil. 26b ; μηδὲν ἐλέγχων ἡδονῆς τε καὶ ἐπιστήμης 52d, ich unterlasse zu prüfen ; pass., ἡ φορὰ ἐπιλέλειπται παντὸς ἀριθμοῦ Plat. Epin. 978a ; – τὸ ἐπιλειπόμενον τῆς φάλαγγος, der zurückbleibende Teil, Xen. An. 1.8.18.

ἐπι-λείπω
[in LXX: Ob 5 א1 R (שָׁאַר hi.) * ;]
to fail: with accusative of person(s), Heb.11:32.†
(AS)