ἐπι·ϐρέμω (seul. prés. et impf. ἐπέϐρεμον) ;
   I tr.
      1 faire mugir ou gronder, acc. IL. 17, 739 ;
      2 faire retentir, acc. EUR. Bacch. 151 ;
   II intr.
      1 frémir dans, dat. MUS. 193 ;
      2 gronder, retentir de, dat. Q. SM. 14, 458 ;

Moy. frémir sur, bourdonner sur, dat. AR. Ran. 680 ; abs. frémir, gronder, OPP. C. 4, 171.

make to roar, τὸ δ’ (sc. πῦρ) ἐπιβρέμει ἲς ἀνέμοιο Il. 17.739; — Med., roar, χείλεσιν δεινὸν ἐ. χελιδών (comicé) Ar. Ra. 680 (lyr.), cf. Opp. C. 4.171.
roar out, [ἐπ΄] εὐάσμασι τοιάδ’ ἐπιβρέμει E. Ba. 151; abs., ring, οὔασιν ἠχή Musae. 193; στεροπῇσιν Q.S. 14.458.

anbrausen, τὸ (πῦρ) ἐπιβρέμει ἲς ἀνέμοιο, die Gewalt des Sturmes sacht das Feuer brausend an, Il. 17.739 ; ἅμα δ' ἐπ' εὐάσμασιν ἐπιβρέμει τάδε Eur. Bacch. 151, mit Brausen ertönen lassen. – Intr. bei sp.D., Mus. 193 ἐπιβρέμει οὔασιν ἠχή, tönt in die Ohren. – Das med. hat Ar. Ran. 680, ἐφ' οὗ δὴ χείλεσιν ἀμφιλάλοις δεινὸν ἐπιβρέμεται – χελιδών, auf dessen Lippen lärmt ; ἐπιβρέμεται δ' ὃλος αἰθήρ Opp. Cyn. 4.171.