ἐπ·αίτιος, ος, ον :
   I sujet à un reproche, d’où :
      1 blâmable, IL. 1, 335 ; τινος, ESCHL. Eum. 465 ; EUR. Hipp. 1382, pour qqe ch. ; en parl. de choses, THC. 5, 65 ; LYS. 111, 38 ;
      2 accusé de qqe ch. THC. 6, 61 ; ἐπαίτιόν τινα ποιεῖν πρὸς τοὺς πολίτας, PLUT. Dio. c. Brut. 2, accuser qqn devant les citoyens ;
   II subst. τὰ ἐπαίτια, DÉM. 733, 5, peines judiciaires.

• Sup. -ώτατος, LYS. 111, 38 ; GRAMM. 188, 5 Bekker, Anecdota græca.

Étym. ἐπί, αἰτία.

ον, (< αἰτία) blamed for a thing, blameable, blameworthy; of persons, οὔ τί μοι ὔμμες ἐπαίτιοι Il. 1.335; τινός for a thing, A. Eu. 465, E. Hipp. 1383 (lyr.); accused of a thing, Th. 6.61; ἐ. τινὰ ποιεῖν πρός τινας Plu. Comp. Dion. Brut. 2. of things, ἀναχωρησις Th. 5.65; ἐπαιτιώτατοι τῶν κινδύνων Lys. 7.39.
ἐπαίτια, τά, legal punishments, = προστιμήματα, Solon ap. Poll. 8.22, Lex ap. D. 24.105.

schuldig, Schuld woran seiend ; οὔτι μοι ὔμμες ἐπαίτιοι, nicht ihr seid mir schuldig, nicht euch trifft der Vorwurf, Il. 1.335 ; τινός, Aesch. Eum. 443 ; κακῶν Eur. Hipp. 1383 ; dem Tadel unterworfen, ἐπαιτιώτατος κίνδυνος Lys. 7.39 ; vgl. Thuc. 5.65 u. Sp.; ἐπαίτιόν τινα πρὸς τοὺς πολίτας ποιεῖν Plut. Comp. Dion. et Brut. 2. – Τὰ ἐπαίτια sind bei Dem. 24.105 im Gesetz die von Gerichtswegen festgesetzten Strafen ; vgl. Poll. 8.22.