ἐπί·φθονος, ος, ον :
   I pass. :
      1 haï : τινι, THC. 7, 77 ; EUR. Med. 304, de qqn ;
      2 haïssable, odieux, HDT. 4, 205 ; AR. Eq. 1274 ; d’où blâmable : πενία ἥκιστα ἐπ. XÉN. Conv. 3, 9, la pauvreté n’a rien de blâmable ; cf. HDT. 7, 139 ; PLAT. Lach. 184 b, etc. ;
   II act. envieux, ESCHL. Eum. 376, Suppl. 201 ; APP. Lib. 59 ; τινι, ESCHL. Ag. 135, jaloux de qqn, qui a de mauvais sentiments pour qqn : τὸ ἐπ. THC. 2, 64, l’envie.

• Cp. -ώτερος, PLAT. Ap. 37 d ; sup. -ώτατος, ESCHN. 59, 26.

Étym. ἐπί, φθόνος.

ον, liable to envy or jealousy, looked on with jealousy, odious, αἱ λίην ἰσχυραὶ τιμωρίαι πρὸς θεῶν ἐ. γίνονται Hdt. 4.205 ; γνώμη πρὸς ἀνθρώπων ἐ. Id. 7.139 ; μηδ’… ἐ. πόρον τίθει A. Ag. 921 ; τινι by one, E. Med. 303, Supp. 893 ; εἴ τῳ θεῶν ἐ. ἐστρατεύσαμεν Th. 7.77 ; [πενία] ἥκιστα ἐ. X. Smp. 3.9 ; -ώτεραι (sc. αἱ ἐμαὶ διατριβαί) Pl. Ap. 37d, cf. R. 502d ; ἐπίφθονόν ἐστι c. inf., it is invidious, hateful to…, Ar. Eq. 1274 ; εἴ τῳ 'μακαρίως' ἐπιφθονώτερον εἰπεῖν Arist. EE 1215a10 ; τὸ ἐ.
envy, ἐπὶ μεγίστοις τὸ ἐ. λαμβάνειν Th. 2.64. Act., bearing a grudge against, τινι A. Ag. 133 (lyr.) ; abs., malignant, hostile, Id. Eu. 376 (lyr.), Sammelb. 3924.35 (i AD) ; τὸ δαιμόνιον… ἐ. App. Pun. 59 ; ἐ. βλέμμα Hld. 4.5. Adv. ἐπιφθόνως, διακεῖσθαί τινι to be liable to his hatred, Th. 1.75 ; ἐ. διαπράξασθαί τι in an invidious manner, Id. 3.82 ; ἥκιστα ἐ.
with least invidiousness, X. Cyr. 7.5.37. ἐ. ἔχειν πρός τινα to be at enmity with him, ib. 3.3.10, 8.2.28.

1) akt., hassend, feindlich gesinnt, οἴκῳ γὰρ ἐπ. Ἄρτεμις Aesch. Ag. 133 ; Suppl. 198 ; Eur. Suppl. 893 ; neidisch, mißgönnend, τὸ θεῖον ἀνώμαλον καὶ ἐπίφθονον App. B.C. 8.59. Gew.
2) pass., verhaßt, πόρος Aesch. Ag. 895 ; Eur. Med. 303 ; Her. 4.205 ; hassens-, tadelnswert, λοιδορῆσαι τοὺς πονηροὺς οὐδέν ἐστ' ἐπίφθονον Ar. Eq. 1274 ; γνώμην ἀποδέξασθαι ἐπίφθονον πρὸς τῶν πλεόνων ἀνθρώπων Her. 7.139, eine Meinung, die von der Mehrzahl übel aufgenommen wird ; ἐπίφθονος γὰρ ἡ προσποίησις τῆς τοιαύτης ἐπιστήμης Plat. Lach. 184b, gehässig, ὑμῖν βαρύτεραι καὶ ἐπιφθονώτεραι αἱ ἐμαὶ διατριβαὶ γεγόνασιν Apol. 37d ; ἐπίφθονον πρᾶγμα καὶ οὐ δίκαιον ποιεῖν Isae. 2.23 ; Sp.; der Mißgunst ausgesetzt, ἐπίφθονον κτῆμα χρυσός Plat. Legg. XII.956a ; εἴ τῳ θεῶν ἐπίφθονοι ἐστρατεύσαμεν, das Mißfallen eines Gottes erregend, Thuc. 7.77, ἐπὶ μεγίστοις τὸ ἐπίφθονον λαμβάνειν, sich Neid zuziehen, 2.64 ; Sp.
• Adv. ἐπιφθόνως, z.B. διακεῖσθαί τινι, bei Jem. verhaßt sein, Thuc. 1.75 ; τὶ διαπράξασθαι, so daß man sich Haß zuzieht, 3.82 ; ἔχειν πρὸς ἀλλήλους, mißgünstig gegen einander sein, Xen. Cyr. 8.2.26.