ος, ον :
   I tendu, intense, d’où fort, DS. Exc. 557 ; en parl. du son, PHILSTR. 537 ;
   II Subst. :
      1 ὁ ἐπ. (s.-e. ἱμάς) courroie d’antenne, opp. à πρότονος, OD. 12, 423 ;
      2 (s.-e. τένων) muscle extenseur, PLAT. Tim. 84 e ; ARSTT. H.A. 3, 5, 4.

➳ [ε] long au commencement du vers, OD. l. c.

Étym. ἐπιτείνω.

ον, on the stretch, strained, intense, D.S. 10.17 ; of sound, Philostr. VS 1.25.7. ἐπίτονος (sc. ἱμάς), ὁ, a rope for stretching or tightening, back-stay of a mast (opp. πρότονος), ἐπ’ αὐτῷ [ἱστῷ] ἐπίτονος βέβλητο, βοὸς ῥινοῖο τετευχώς Od. 12.423 (a στίχος ἀκέφαλος). ἐπίτονοι, οἱ, the great sinews of the shoulder and arm, Pl. Ti. 84e, Arist. HA 515b9 (sg.) ; νεύρων ἐπίτονοι Pl. Lg. 945c.

angespannt, angestrengt, φθέγμα Philostr.
Subst. ὁ ἐπίτονος,
   1) sc. ἱμάς, das Tau, mit welchem die Segelstange oder Raa an den Mast gebunden wird, Od. 12.423, Schol. ὁ τῶν κεράτων δεσμὸς ὁ ἀνέλκων τὸ κέρας πρὸς τὸ ὕψος τοῦ ἱστοῦ. Auch Bettgurte, ἐπιτόνου, v.l. ἐπὶ τόνου, Ar. Lys. 922.
   2) die Flechse, τοὺς ἐπιτόνους καὶ τὰ ξυνεχῆ νεῦρα Plat. Tim. 84e ; Legg. XII.945c ; vgl. Arist. H.A. 3.5.