ος, ον, qui reste, restant, HDT. 3, 67 ; τἀπίλοιπα τῶν λόγων, SOPH. Ph. 24, le reste des paroles ; abs. τἀπίλοιπα, EUR. Tr. 923, le reste ; en parl. du temps, χρόνος ἐπ. HDT. 2, 13 ; PLAT. Leg. 628 a, temps à venir ; βίος ἐπ. ANT. (ATH. 525 b) ; PLAT. Leg. 929 e, vie qui reste à vivre ; ἁμέραι ἐπ. PD. O. 1, 33, jours à venir.

Étym. ἐπιλείπω.

ον, still left, remaining, μῆνας ἑπτὰ τοὺς ἐπιλοίπους Καμβύσῃ ἐς τὰ ὀκτὼ ἔτεα τῆς πληρώσιος Hdt. 3.67; freq. in pl., c. gen., αἱ ἐ. τῶν πολίων Id. 6.33; τὰ ἐ. τοῦ λόγου Id. 4.154; τἀπ. τῶν λόγων S. Ph. 24, etc. ; τἀπίλοιπ’ ἄκουσον E. Tr. 923, cf. Pl. Cra. 397a; ἡ΄πίλοιπος ὁδός E. Ph. 842; τί οὖν ἦν ἐπίλοιπον ; And. 1.87.
of Time, future, χρόνος Hdt. 2.13, Pl. Lg. 628a, etc. ; ἁμέραι ἐ. Pi. O. 1.33; βίος Antipho Fr. 67, Lys. 2.71, Pl. Lg. 929e.

übrig gelassen, noch übrig, Pind. Ol. 1.33 ; τἀπίλοιπα τῶν λόγων Soph. Phil. 24 ; τἀπίλοιπ' ἄκουσον Eur. Tr. 923, öfter ; χρόνος, die noch übrige, folgende Zeit, Her. 3.67, wie Plat. Legg. I.628a ; τοῦ ἐπιλοίπου βίου Lys. 2.71, wie Plat. Rep. VII.540b u. Folgde überall. Ueber das fem. ἐπιλοίπη s. Lobeck paralip. 472.

ἐπί-λοιπος, -ον
(< λοιπός), [in LXX for יָתַר, שָׁאַר ;]
still left, remaining: χρόνος, 1Pe.4:2.†
(AS)