εως (ἡ) :
   I nom ajouté ou substitué à un autre, d’où :
      1 surnom, IL. 5, 138 ; 18, 487 ; 22, 29, 506 ; HH. Ap. 386 ; HÉS. Th. 207 ;
      2 nom, THC. 1, 3 ; PLAT. Epin. 975 b, etc. ; abs. ἐπίκλησιν, selon le nom qu’on lui donne, IL. 22, 506, etc. ; HÉS. Th. 207 ; ou qqf. en nom, nominalement, p. opp. à en fait, en réalité, IL. 16, 177 ; HDT. 1, 114 ;
      3 titre, DC. 37, 6 ; 41, 43 ;
   II action d’en appeler à, d’où :
      1 invocation, DC. 78, 4 ; LUC. Salt. 11 ; particul. prière, SPT. 2Macc. 15, 26 ; 18, 15 ;
      2 instance en appel devant un tribunal, PLUT. Marc. 2, etc. ;
   III accusation, d’où mauvaise réputation, THC. 7, 68 ; XÉN. Lac. 9, 4.

Étym. ἐπικαλέω.

εως, ἡ, surname, additional name; used by Hom. only in acc. abs., like ἐπίκλην, and mostly ἐπίκλησιν καλέειν, as Ἀστυάναξ, ὃν Τρῶες ἐπίκλησιν καλέουσιν Astyanax, as they call him by surname (his name being Scamandrius), Il. 22.506; Ἄρκτος, ἣν καὶ Ἄμαξαν ἐ. καλέουσι which they call also the Wain, 18.487, cf. 7.138, 22.29; Τιτῆνας ἐ. καλέεσκεν… τιταίνοντας ἀτασθαλίῃ μέγα ῥέξαι ἔργον named them Titans, after their endeavouring… (< ἐπὶ τῷ τιταίνειν), Hes. Th. 207; so in Hdt., ἐ. δὲ ἡ κρήνη ἐπικαλέεται Ἡλίου 4.181; Ἀθηναίης ἐ. Ἀσσησίης 1.19; also, in name only, nominally, [Μενέσθιον] τέκε Πολυδώρη Σπερχειῷ, αὐτὰρ ἐ. Βώρῳ she bare him to Spercheius (really), but nominally to Borus, Il. 16.177; τὸν τοῦ βουκόλου ἐπίκλησιν παῖδα Hdt. 1.114; κατ’ ἐ. Apollod. 1.3.2; opp. ὄνομα, D.H. 5.21.
after Hom., in other cases, surname, name, Th. 1.3, etc.
imputation, charge, Id. 7.68, PLille 29.27 (iii BC); ἐ. ἔχει κακὸς ἐ̓ιναι X. Lac. 9.4.
title, D.C. 37.6, etc. ; βασιλέα ἄξιον τῆς ἐ. Jul. Or. 2.70c.
announcement of result of an election, OGI 458.82 (i BC, pl.).
calling upon, invocation, Ἀφροδίτης Luc. Salt. II; δαιμόνων D.C. 78.4; abs., prayer, ἐ. καὶ εὐχαί LXX 2 Ma. 15.26; μεμιγμένας ἀπειλαῖς ἐπικλήσεις D.H. 5.21.
call to an office, Astramps. Orac. 84.9.
judicial appeal, Vett.Val. 281.14; esp. = Lat. appellatio, appeal to the Tribunes, Plu. Marc.. 2, Cat. Mi. 33, al.

ἡ, Zuname, Beiname ; ἄρκτον θ' ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν, die man auch den Wagen (mit Beinamen) benennt, Il. 18.487 ; Ἀστυάναξ, ὃν Τρῶες ἐπίκλησιν καλέουσιν, wie ihn die Troer mit Beinamen nennen, denn sein Vater nannte ihn Skamandrios, 22.506 ; Μενέσθιον ἔτεκε Πολυδώρη Σπερχειῷ, αὐτὰρ ἐπίκλησιν Βώρῳ, aber unter dem von ihm angenommenen falschen Namen Boros, 16.177 ; Τιτῆνας ἐπίκλησιν καλέεσκεν τιταίνοντας ἀτασθαλίῃ μέγα ῥέξαι ἔργον, er benannte sie darum Titanen, weil sie, wo ἐπίκλησιν auf einen bestimmten Grund der Benennung hinweist, Hes. Th. 207 ; sp.D., wie Ap.Rh. 1.203. – Auch in Prosa adverbial, ἐπίκλησιν δὲ αὕτη ἡ κρήνη καλέεται Ἡλίου Her. 4.181 ; Ἀθηναίης ἐπίκλησιν Ἀσσησίης 1.19 ; τὸν τοῦ βουκόλου ἕπίκλησιν παῖδα, dem Namen nach, 1.114. Vgl. ἐπίκλην. – Die Benennung, Plat. Epinom. 974b ; Thuc. 1.3 ; αἰσχίστη, der größte Schimpf, 7.68, wie ἐπίκλησιν ἔχει κακὸς εἶναι Xen. Lac. 9.4. – Die Anrufung, δαιμόνων DC. 78.4 ; Luc. salt. 11. – Die Berufung, Plut. Marcell. 2 ; τῶν δημάρχων Cat. min. 46. – Die Sage, das Gerücht, Apolld. 1.3.2.

1. a surname or additional name; the accusative being used absolute as adverb, by surname , Ἀστυάναξ, ὃν Τρῶες ἐπίκλησιν καλέουσι Astyanax, as they call him by surname (his name being Scamandrius), (Iliad by Homer), etc.
2. generally, a name , (Thucydides)
3. an imputation , (Thucydides)
4. a calling upon, invocation, appeal , (Plutarch) (ML)