ἐπ·έοικα, ας, ε (seul. pf.) :
      1 ressembler à, dat. IL. 9, 392 ;
      2 impers. ἐπέοικε, il est juste, il convient, avec le dat. et l’inf. IL. 4, 341 ; 22, 71 ; PD. N. 7, 95 ; PLUT. M. 1029 f ; avec une prop. inf. IL. 1, 126 ; 10, 146, il convient à qqn de, etc. il convient que, etc. ; avec l’inf. seul, IL. 24, 595 ; OD. 6, 193, il convient de, etc. ; part. ἐπεοικώς, ARR. An. 7, 15, 9, ou ἐπεικώς, ESCHL. Ch. 669, juste, convenable.

to be like, suit, c. dat. pers., ὅς τις οἷ τ’ ἐπέοικε Il. 9.392; elsewh. impers., it is fit, proper, c. dat. pers. et inf., σφῶϊν μέν τ’ ἐπέοικε… ἑστάμεν 4.341; νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικε… κεῖσθαι ΄tis a seemly thing for a young man to lie dead, 22.71, cf. Pi. N. 7.95; c. acc. pers. et inf., λαοὺς δ’ οὐκ ἐπέοικε… ταῦτ’ ἐπαγείρειν Il. 1.126; ὅν τ’ ἐπέοικε βουλὰς βουλεύειν 10.146; with inf. understood, ἀποδάσσομαι ὅσσ’ ἐπέοικε [ἀποδάσασθαι] 24.595; οὔτ’ οὖν ἐσθῆτος δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου, ὧν ἐπέοιχ’ ἱκέτην… ἀντιάσαντα [μὴ δεύεσθαι] Od. 6.193. part. pl., ἐπεικότα seemly, fit, τινί A. Ch. 669, cf. S. Ichn. 271.
resemble, c. dat., Arr. An. 1.12.2, 2.7.8; ἀριθμῷ πάντ’ ἐ. Pythag. ap. S.E. M. 4.2.

(s. εἴκω, ἔοικα), = ἔοικα ; bei Hom. auffallend wegen des Digamma von ἔοικας in der Il. geht mit Ausnahme einer Stelle, 1.126, wo οὐκ ἐπ. in οὐχὶ ἔοικε geändert werden kann, ein apostrophiertes Wort voraus, so daß ὅσσ' ἐπέοικε wahrscheinlich für ὅσσα ἔοικε steht, so Ahrens ; Od. 24.294 hat Bekker ὡς ἐπεῴκει geschr.; ὅστις οἷ τ' ἐπ. καὶ ὃς βασιλεύτερός ἐστιν, der ihm ansteht, für ihn paßt, Il. 9.392 ; gew. impers., es schickt sich, gebührt sich, σφῶϊν μέν τ' ἔπ. μετὰ πρώτοισιν ἐόντας ἑστάμεν Il. 4.341 ; ἀποδώσομαι ὅσσ' ἐπ. 24.595 ; vgl. Od. 6.193 ; τὶν δ' ἐπ. Ἥρας πόσιν πειθέμεν Pind. N. 7.95 ; ὁποῖά περ δόμοισι τοῖσδ' ἐπεικότα Aesch. Ch. 658 ; sp.D., wie Nic. Th. 70. Auch in späterer Prosa, οὐδὲ τῷ Ῥωμαίων πολιτεύματι ἐπεοικὸς ἦν Arr. An. 7.15.9 u. Plut.