ἐξ·αρκέω-ῶ (impf. ἐξήρκουν, f. ἐξαρκέσω, ao. ἐξήρκεσα) :
      1 suffire à, avec suj. de chose : τινι, à qqn, SOPH. O.C. 6, 1116 ; Ph. 459, etc. ; ou à qqe ch. PLAT. Phæd. 108 d ; πρός τι, XÉN. Mem. 4, 1, 5 ; PLAT. Rsp. 526 d ; εἴς τι, PLAT. Lys. 785 e, pour qqe ch. ; abs. être suffisant, suffire, EUR. Suppl. 866 ; AND. 31, 1 ; DÉM. 293, 25 ; avec un suj. de pers. : ἐξ. διαίτῃ, HPC. Aph. 1243, suffire à un genre de vie, être assez fort pour le supporter ; ἐξαρκέσας ἦν Ζεύς, EUR. Suppl. 511, il suffisait que Zeus (eût exercé sa vengeance) ; avec un part. ἔχουσα ἐξήρκουν ἐμοί, EUR. Tr. 648, je me contentais d’avoir, etc. ; impers. ἐξαρκεῖ μοι, PLAT. Prot. 336 c, cela me suffit ; avec l’inf. HDT. 7, 161 ; PLAT. Tim. 32 a, etc. il me suffit de ; avec l’inf. et un dat. d’attract. ἐξαρκεῖ αὐτοῖς καταζῆν ἀγάμοις, PLAT. Conv. 192 b, ils s’arrangent pour vivre (litt. il leur suffit de vivre) sans se marier ; avec l’inf. impers. ἐξαρκέσει σοι τύραννον γενέσθαι, PLAT. 2 Alc. 141, il te suffira de devenir roi ; ou avec un part. ἔχουσιν οὐκ ἐξήρκεσεν αὐτοῖς, DÉM. 1155, 7, il ne leur a pas suffi d’avoir, etc. ; abs. ἐξαρκεῖ, PLAT. Gorg. 503 a, il suffit, c’est assez ;
      2 subvenir à, venir en aide à : φίλοις, PD. N. 1, 32, à ses amis ; τι πρό τινος, XÉN. Mem. 2, 4, 7, à qqn en qqe ch.

of objects, to be quite enough for, suffice for, τινί Heraclit. 114, S. OC 6, 1116, Ph. 459, etc. ; ἔμοιγ’ ἐ. ὃς ἂν μὴ κακὸς ᾖ Pl. Prt. 346c; ὁ βίος μοι δοκεῖ τῷ μήκει τοῦ λόγου οὐκ ἐξαρκεῖν Id. Phd. 108d; ἐ. εἴς τι Lys. 19.55, 30.20; πρός τι Pl. R. 526d, X. Mem. 4.1.5; c. inf., μία μεσότης ἂν ἐξήρκει… συνδεῖν Pl. Ti. 32a; abs., suffice, μέτρια δ’ ἐξαρκεῖν ἔφη E. Supp. 866, cf. And. 4.15; βραχὺς… ἐξήρκει λόγος D. 18.196. impers., ἐξαρκεῖ it is enough for, suffices for, c. dat. pers., Pl. Prt. 336c, al. ; with inf. added, ἐ. ἡμῖν ἡσυχίην ἄγειν Hdt. 7.161; ἐ. σώματι εἶναι σώματι Pl. R. 341e; also ἐξαρκέσει σοι τύραννον γενέσθαι Id. Alc. 2.141a; ἐξαρκέσει εἰπεῖν D. 27.12; οὐκ ἐξαρκεῖ περὶ τούτου μόνον αὐτῷ ψεύσασθαι Lys. 3.25, cf. Isoc. 19.47; c. dat. pers. et part., ταῦτα ἔχουσιν οὐκ ἐξήρκεσεν αὐτοῖς D. 47.52; abs., οὐκ ἂν ἐξαρκέσειεν Id. 21.129; ἐξαρκεῖ enough! Pl. Grg. 503a, Hp. Ma. 302b; ὡς ἐξαρκέσαν, εἰ… Is. 6.13. of the subject, to be satisfied or content with, κτεάτεσσι Pi. O. 5.24; ἐ. διαίτῃ to be strong enough for it, Hp. Aph. 1.9; πᾶσιν ἐ.
to be a match for all, E. Supp. 574; abs., ἐξαρκέσας ἦν Ζεύς Zeus was strong enough, ib. 511; c. part., τὸν νοῦν διδάσκαλον ἔχουσα ἐξήρκουν ἐμοί I contented myself, was satisfied with having, Id. Tr. 653, cf. Ar. Eq. 524; πῶς ἂν… ἐξαρκέσειε… ἐκτίνων; how could he pay enough ? X. Hier. 7.12; — Pass., οὐκ ἐξηρκεῖτο φυγαδεύειν dub.l. in Plb. 13.6.6.
assist, succour, φίλοις Pi. N. 1.32; c. acc., ταῦτα ὁ φίλος πρὸ τοῦ φίλου ἐξήρκεσεν X. Mem. 2.4.7.

(ἀρκέω), ausreichen, hinreichen, genügen ; ἡ.Σκῦρος ἐξαρκοῦσά μοι ἔσται Soph. Phil. 457, vgl. O.C. 6, 1118 ; τάδ' ἐξαρκεῖ πόσει Eur. Hipp. 280 ; πᾶσιν, Allen gewachsen sein, Suppl. 574 ; ἐμοὶ σὺ ἐξαρκεῖσεἷς ὢν μόνος Plat. Gorg. 475e ; πρός τι, Rep. VII.526d, Xen. Mem. 4.1.5 ; εἴς τι, Xen. u. Sp.; ὁ βίος μοι δοκεῖ τῷ μήκει τοῦ λόγου οὐκ ἐξαρκεῖν Plat. Phaed. 108d ; abs., οὐ ταῦτα μόνον ἕξήρκεσεν Andoc. 4.15 ; ὡς ἐξαρκέσον, als werde es hinreichen, Isae. 6.13 ; imperson., ἐξαρκεῖ μοι, es genügt mir, ἐξήρκει ἡμῖν ἡσυχίην ἄγειν Her. 7.161 ; Antiph. 1.10, 5.66 ; οἷς οὐκ ἐξαρκεῖ ὁρᾶν Isocr. 4.123 ; ἐξαρκεῖ αὐτοῖς καταζῆν ἀγάμοις Plat. Symp. 192b ; εἰ ἐξαρκεῖ σώματι εἶναι σώματι Rep. I.341e ; ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ' ἂν ποιῶμεν Symp. 176c ; ἐξαρκέσει σοι τύραννον γενέσθαι Alc. II, 141a ; – c. partic., καὶ ταῦτα ἔχουσιν οὐκ ἐξήρκεσεν αὐτοῖς, es genügte ihnen nicht, dies zu haben, Dem. 47.52 ; τὸν νοῦν διδάσκαλον ἔχουσα χρηστὸν ἐξήρκουν ἐμοί, ich war zufrieden, ihn zu haben, Eur. Tr. 648 ; Ar. Eq. 522 ; πῶς ἂν ἐξαρκέσειεν ὁ τύραννος χρήματα ἐκτίνων, wie sollte er im Stande sein zu bezahlen ? Xen. Hier. 2.12. – Bei Pind. φίλοις ἐξαρκεῖν, ihnen hinreichende Dienste leisten, N. 1.32 ; κτεάτεσσι, genug davon haben, Ol. 5.24 ; τὶ πρό τινος, Etwas für Jemanden darbringen, Xen. Mem. 2.4.7.

1. of objects, to be quite enough for, suffice for , τινί (Sophocles Tragicus), etc.; πρός τι (Xenophon Historicus): absolute to suffice, be sufficient , (Euripides)
2. impersonal, ἐξαρκεῖ it is enough for, suffices for , with dative pers., (Herdotus Historicus), attic
3. of persons, to be satisfied with, to be a match for , with dative, (Euripides):—;with participle to be content with having , (Euripides) (ML)