ἐξ·ανθέω-ῶ (impf. ἐξήνθουν, ao. ἐξήνθησα, pf. ἐξήνθηκα) :
   I intr.
      1 se couvrir de fleurs, fleurir, en parl. de la terre, XÉN. Cyn. 5, 5 ; en parl. de plantes, TH. H.P. 4, 7, 2 ; p. ext. se couvrir de boutons, bourgeonner, en parl. d’une plante ; fig. ESCHL. Pers. 821 ; ARSTT. Metaph. 3, 5, 18 ; PLUT. Thes. 6 ; p. anal. se couvrir de pustules, d’efflorescences, en parl. de la peau, HPC. 6, 4 ; THC. 2, 49 ; ARSTT. Col. 6, 3 ; en parl. de la mer, se couvrir d’écume, EUR. I.T. 300 ;
      2 perdre sa fleur, PLAT. Pol. 273 d ; en parl. de couleurs, PLUT. M. 287 d ; en parl. du vin, PLUT. M. 692 c ;
   II tr. faire fleurir, faire pousser, produire : ποικίλα, LUC. Pisc. 6, des fleurs variées, des boutons ; φλόγα, PLUT. Alex. 35, une flamme ; cf. PLUT. Eum. 16 ; ALCIPHR. 3, 23.

put out flowers, γῆ ἐξανθοῦσα X. Cyn. 5.5; bloom, of flowers, Thphr. HP 4.7.2; of the growth of hair, ἐ. ἡ τῆς ἥβης τρίχωσις Arist. GA 728b27; c. acc. cogn., ἐ. ποικίλα put forth varied flowers, Luc. Pisc. 6; ἐ. φλόγα, σφῆκας, Plu. Alex. 35, Cleom. 9; μέλι Alciphr. 3.23. metaph, burst forth from the surface, like an efflorescence, ὡς αἱματηρὸν πέλαγος (v.l. πέλανον) ἐξανθεῖν ἁλός E. IT 300; ὕβρις γὰρ ἐξανθοῦσ’ ἐκάρπωσε στάχυν ἄτης bursting into flower, breaking out, A. Pers. 821; ἐκ ταύτης τῆς ὑπολήψεως ἐξήνθησεν ἡ δόξα Arist. Metaph. 1010a10; κακίαι Plu. Thes. 6. of ulcers, etc., break out, Hp. de Arte 9; ἐ. λεύκη Arist. Col. 797b15; ὡς φλυκταίνας ῆσαι IG 4.955.25 (Epid.); also of the skin, τὸ ἔξωθεν σῶμα… φλυκταίναις καὶ ἕλκεσιν ἐξηνθηκός breaking out with boils and ulcers, Th. 2.49, cf. Luc. DMort. 20.4; τὸ ἔδαφος σκόλοψι ἐξηνθήκει Luc. VH 2.30; also πλῆθος μυῶν ἐξανθῆσαν Str. 13.1.48.
to be past its bloom, lose its bloom, of colour, Plu. 2.287d; of wine, ib. 692c; ἐξηνθηκυῖα ἐλαία, i.e. when the flower has dropped and the fruit is forming, Dsc. 3.125. metaph, degenerate, run wild, πέφυκεν ἀνδρεία… κατὰ μὲν ἀρχὰς ἀκμάζειν ῥώμῃ, τελευτῶσα δὲ ἐξανθεῖν… μανίαις Pl. Plt. 310d; τὸν ἐγγύτατα χρόνον ἀεὶ τῆς ἀφέσεως κάλλιστα πάντα διάγει… τελευτῶντος δὲ ἐξανθεῖ τοῦ χρόνου (sc. ὁ κόσμος) ib. 273d.

1) hervor-, aufblühen ; γῆ ἐξανθοῦσα, die Blumen treibt, Xen. Cyn. 5.5 ; übertr., ὕβρις ἐξανθοῦσα Aesch. Pers. 807 ; ausbrechen, hervorkommen, ὡς αἱματηρὸν πέλανον ἐξανθεῖν ἁλός Eur. I.T. 300 ; von Hautausschlag u. Geschwüren, Medic.; übertr., ἐξήνθησαν αἱ κακίαι καὶ ἀνερράγησαν Plut. Thes. 6 ; ἐκ τῆς ὑπολήψεως ἡ δόξα Arist. metaph. 3.5 ; – πέφυκεν ἡ ἀνδρεία τελευτῶσα ἐξανθεῖν παντάπασι μανίαις, endet in, bricht darin aus, Plat. Polit. 310d, σῶμα φλυκταίναις καὶ ἕλκεσιν ἐξηνθηκός, ganz damit bedeckt, Thuc. 2.49, πλῆθος μυῶν ἐξανθῆσαν Strab. XIII.604 ; komisch übertrieben τὸ ἔδαφος μαχαίραις ἐξηνθήκει Luc. V.Hist. 2.30.
2) abblühen, verblühen ; τελευτῶντος ἐξανθεῖ τοῦ χρόνου Plat. Polit. 273d ; ἐξηνθηκὸς δένδρον Poll. 1.231 ; von Farben, verschießen, Plut. Qu.Rom. 98, vom Wein, die Blume verlieren, Symp. 6.7.1.
3) Bei Sp., wie Luc., hervorsprossen lassen, hervortreiben, Piscat. 6, Plut. Eum. 16, Alex. 35, Alciphr. 3.23.

1. to put out flowers , (Xenophon Historicus)
2. metaphorically to burst forth , like an efflorescence, bloom forth , (Aeschulus Tragicus):—;of ulcers, to break out , (Thucydides) (ML)