ἐξ·αμαρτάνω (f. -αμαρτήσομαι, ao.2 ἐξήμαρτον) [ᾰμ]
   I intr.
      1 s’écarter du but, manquer le but : παίσαντες ἐξημάρτομεν, XÉN. Cyr. 2, 1, 16, nous frappâmes sans atteindre le but ; au pass. ἐξημαρτήθη τὰ νοσήματα, XÉN. Eq. 4, 2, on n’a pas appliqué aux maladies le traitement convenable ;
      2 p. suite, manquer, ne pas réussir, échouer, SOPH. Ph. 95 ; p. opp. à κατορθοῦν, ISOCR. 154 c ;
      3 manquer, commettre une faute : τι, HDT. 3, 145 ; SOPH. Ph. 1012 ; ἔν τινι, PLAT. Rsp. 336 e ; περί τι, XÉN. An. 5, 7, 33, en qqe ch. ; εἴς τινα, HDT. 1, 108 ; ESCHL. Pr. 945 ; πρός τινα, PLUT. M. 140 b ; περί τινα, ISOCR. 63 e, 149 d, manquer à qqn, commettre une faute envers qqn ; avec double rég. ἐξ. τι εἴς τινα, DÉM. 259, 4 ; LYS. 128, 25, commettre qqe faute envers qqn ; avec un part. XÉN. Cyr. 3, 3, 56, commettre une faute en faisant qqe ch. ; au pass. ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις, PLAT. Prot. 357 d, action manquée, càd. mal dirigée ;
   II tr. induire en faute, acc. SPT. 3Reg. 16, 2.

fut. -ήσομαι (-ήσω Hp. Acut. (Sp.) 13): — miss the mark, fail, c. part., ἐ. παίοντες X. Cyr. 2.1.16; abs., miss one΄s aim, S. Ph. 95; opp. κατορθοῦν, Isoc. 7.72.
err, do wrong, abs., A. Pr. 1039, etc. ; τοῖς πᾶσι κοινόν ἐστι τοὐξ. S. Ant. 1024, cf. Men. 15.1D. ; opp. εὖ ποιεῖν, Lys. 25.16; ἔς τινα Hdt. 1.108, Lys. 12.20; εἰς τοὺς οἰκέτας Isoc. 2.5; εἰς θεούς A. Pr. 945; περί τινα Isoc. 4.110, 9.24; ἔν τινι in a thing, Pl. R. 336e; περὶ τὰ μέγιστα X. An. 5.7.33; c. part., ἐ. διατρίβων Id. Cyr. 3.3.56; c. acc. cogn., ἐ. τι commit a fault, Hdt. 3.145, S. Ph. 1012, etc. Pass., to be mismanaged, to be a failure, ἡ ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις Pl. Prt. 357d; ἐξημαρτήθη τὰ νοσήματα X. Eq. 4.2; πολιτεῖαι ἐξημαρτημέναι Arist. Pol. 1289b9. trans., cause to sin, LXX 3 Ki. 15.26, al.

(ἁμαρτάνω), abirren, verfehlen, παίσας, das Ziel nicht treffen, Xen. Cyr. 2.1.16 ; ἦ δεινὸν εὖ λέγουσαν ἐξαμ. Soph. El. 1028, wie Phil. 95 βούλομαι καλῶς δρῶν ἐξαμαρτεῖν μᾶλλον dem ἢ νικᾶν κακῶς entgegensteht ; εἴ τι ἐξαμαρτάνομεν ἐν τῇ σκέψει Plat. Rep. I.336e. Uebh. fehlen, sich vergehen, εἰς θεούς Aesch. Prom. 947 ; absolut, σοφῷ γὰρ αἰσχρὸν ἐξαμ. Prom. 1041, wie ἀνθρώποισι κοινόν ἐστι τοὐξαμαρτάνειν Soph. Ant. 1011 ; ὅσα εἰς ἐμὲ αὐτὸν ἐξημάρτηκε Lys. 3.5 ; Aesch. 1.16 ; εἰς θεοὺς καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ Plat. Men. 318e ; περὶ τοὺς θεούς, gegen die Götter sündigen, Legg. VII.822b ; Isocr. 4.147 ; περὶ τὴν τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν, in Beziehung auf die Wahl, Plat. Prot. 357d ; περὶ τὸν ἀγωνιστήν Phil. 28b. – Pass., ἡ ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις, wobei gefehlt wird, Plat. Prot. 357d ; vgl. ἐξημαρτήθη τὰ νοσήματα Xen. de re Eq. 4.2 ; ἐξημαρτημένος, verfehlt, fehlerhaft, Arist. – In LXX. auch trans., zu Sünden verleiten, τινά.

1. to err from the mark, fail , (Xenophon Historicus): to miss one's aim , (Sophocles Tragicus)
2. to err, do wrong, sin , (Herdotus Historicus), attic; with accusative cognate, ἐξ. τι to commit a fault, (Herdotus Historicus), etc.
3. in Pass. to be mismanaged , (Plato Philosophus) (ML)