ἐξ·αλαπάζω (f. -άξω, part. ao. ἐξαλαπάξας, pf. inus.) [ᾰλᾰ]
      1 dépeupler : πόλιν, OD. 4, 176, une ville ;
      2 piller : πόλιν, IL. 1, 129, etc. une ville ; d’où détruire : τεῖχος, νῆας, IL. 13, 813 ; 20, 30, un rempart, des vaisseaux ; fig. τινά, THCR. Idyl. 2, 85, épuiser qqn, en parl. d’une maladie.

➳ Ao. 3 sg. poét. ἐξαλάπαξε, THCR. Idyl. l. c. En prose seul. XÉN. An. 7, 1, 29.

sack, storm, πόλιν Il. 4.40, 1.129, etc. ; also, empty a city of its inhabitants, clear it out, so as to plant new settlers in it, μίαν πόλιν ἐξαλαπάξας Od. 4.176; generally, destroy utterly, νῆας, τεῖχος, Il. 13.813, 20.30; metaph, ἀλλά με νόσος ἐξαλάπαξεν Theoc. 2.85. — Ep. word, used by X. An. 7.1.29.

(ἀλαπάζω), gänzlich ausleeren, πόλιν, die Stadt von ihren Bewohnern leer machen, um andere einziehen zu lassen, Od. 4.176 ; gew. plündern, verwüsten, Τροίην, Il. 1.128, τεῖχος, νῆας, Il. 13.813, 20.30, wie Hes. O. 187 ; auch Xen. An. 7.1.29 ; ἀλλά με νόσος ἐξαλάπαξε Theocr. 2.85, erschöpfte mich.