ἐν·οπή, ῆς (ἡ) :
   I voix humaine, voix, OD. 10, 147 ; EUR. El. 1302, particul. :
      1 voix stridente, cri, IL. 3, 2, EUR. Bacch. 159 ;
      2 cri de guerre, IL. 12, 35, etc. ; d’où combat, mêlée, NIC. Th. 171 ; ANTH. 6, 163 ;
      3 cri de douleur, IL. 24, 160 ;
   II cri d’animaux, particul. mugissement de taureau, NIC. Th. 171 ;
   III en parl. de choses :
      1 son (de flûte, de lyre, etc.) IL. 10, 13 ; EUR. Ion 882 ;
      2 bruit du tonnerre, HÉS. Th. 708 ;
      3 craquement d’os, PD. fr. 150, 4.

Étym. R. indo-europ. *sek^w-, dire, cf. ἐννέπω ou R. *uek^w-, parler, cf. ἔπος.

ἡ, (< ἐνέπω) crying, shouting, as of birds, Τρῶες μὲν κλαγγῇ τ’ ἐνοπῇ τ’ ἴσαν, ὄρνιθες ὥς Il. 3.2; esp.
war-cry, battle-shout, μάχη ἐνοπή τε 12.35, 16.246, etc. (hence, battle, AP 6.163 (Mel.)); also, cry of sorrow, ἐνοπήν τε γόον τε Il. 24.160; wild cry, ἐν Φρυγίαισι βοαῖς ἐνοπαῖσί τε E. Ba. 159 (lyr.). generally, voice, ἐνοπήν τε πυθοίμην Od. 10.147; Φοίβου… γλώσσης ἐνοπαί E. El. 1302 (anap.), cf. Hyps. Fr. 11 (9).13 (lyr.); νύχιοι ἐ. Id. IT 1277 (lyr.); ταύρων ἐ. Nic. Th. 171. of things, sound, αὐλῶν συρίγγων τ’ ἐνοπήν Il. 10.13; ἰαχήν τ’ ἐνοπήν τε, of thunder, Hes. Th. 708; κιθάρας ἐ. E. Ion 882 (anap.); σαρκῶν ἐ. ἠδ’ ὀστέων crushing, Pi. Fr. 168. — Ep. and Lyr. word, used by E. in lyr.

ἡ (ἐνέπω), der Ton, die Stimme des Menschen, Od. 10.147 ; αὐλῶν συρίγγων τ' ἐνοπή, Klang, Ton, Schall, Il. 10.13 ; ἰαχή τ' ἐνοπή τε, vom Sturm und Donner, Hes. Th. 708 ; μέλπων κιθάρας ἐνοπάν Eur. Ion 882 ; ἐν Φρυγίαισι βοαῖς ἐνοπαῖσί τε Bacch. 159 ; ἀοιδάων, Gesang, Ap.Rh. 1.26 ; – das Geschrei, bes. Kriegs-, Schlachtruf, καὶ μάχη, Il. 3.2, 12.35 ; Wehklage, γόος τε 24.160 ; Kampf, Nic. Th. 171 ; Mel. 115 (VI.163). So nahm Aristarch das Wort schon bei Homer Il. 17.714 geradezu = Kampf, Schlacht, s. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 149. – Ein obszönes Wortspiel s. Ep.adesp. 74 (XI.338), wo γλῶσσαν ἐνοπὴν ποιεῖν für ἐν ὀπῇ steht.