ἐν·δοιάζω :
      1 douter, être en doute, THC. 6, 91 ; PLUT. Syll. 9 ; LUC. Herm. 25 ; ὑπέρ τινος, PLUT. Cato mi. 17 ; περί τινος, LUC. Phal. 2, sur qqe ch. ; avec l’inf. THC. 1, 36, hésiter à ; avec εἰ, DH. 4, 58, douter si ; d’où au pass. être l’objet d’un doute, THC. 1, 122 ; DH. 7, 59 ;
      2 postér. faire douter, PARTH. 9, 4.

➳ Seul. prés. et ao. ἐνεδοίασα ; pass. seul. prés., impf. et ao. ἐνεδοιάσθην au sens pass. THC. 1, 122 ; réc. au sens act. PARTH. 9, 6.

aor. ἐνεδοίασα Hermog. Id. 2.6, App. Mith. 33, Luc. Gall. 11; (< ἐν δοιῇ): — to be in doubt, at a loss, c. inf., ὅταν… ἐνδοιάζῃ χωρίον προσλαβεῖν Th. 1.36; abs., οἱ ἐνδοιάζοντες the waverers, Id. 6.91; μηδὲν ἐνδοιάσας Luc. Herm. 25; ἐ. τῇ γνώμῃ Plu. Sull. 9; ὑπέρ τινος Id. Cat. Mi. 17; περί τινος Luc. Phal. 2.2; ἐ. εἰ… D.H. 4.58; — Pass., of things, to be matter of doubt, λόγῳ ἐνδοιασθῆναι Th. 1.122; ἐνδοιαζόμενον D.H. 7.59, cf. Ph. 1.622; ἐνεδοιάζετο δὲ πότερον… Luc. VH 2.21; aor.1 also in act. sense, Parth. 9.6.

(ἐν δοιῇ, vgl. Buttmann Lexil. I p. 102), daran zweifeln, Bedenken tragen, Thuc. 6.91 ; c. inf., 1.36 ; pass., ὃ καὶ λόγῳ ἐνδοιασθῆναι αἰσχρόν 1.122 ; Sp., τῇ γνώμῃ, er schwankte, Plut. Sull. 9 ; πρᾶγμα ἐνδοιαζόμενον ἐμπίπτει Dion.Hal. 7.59 ; μηδὲν ἐνδοιάσας, ohne Bedenken, Luc. – Bei Parth. 9.4 hat ἐνδοιασθεῖεν activ. Bdtg. – Adj. verb. ἐνδοιαστός, bezweifelt, zweifelhaft, Hippocr. u. A.
• Adv. ἐνδοιαστῶς, Thuc. 8.87 ; bei Her. 7.174 Ggstz von προθύμως ; Sp.