ἐνί·σπω, dire, parler, HOM. etc.

➳ Prés. réc. NIC. Th. 522 ; DP. 391. Fut. ἐνισπήσω, OD. 5, 98 (sur le fut. ἐνίψω, d’ord. rattaché à ce verbe, v. ἐνίπτω 2). Ao.2 ἔνισπον, d’où 2 sg. ἔνισπες, IL. 24, 388 ; 3 sg. ἔνισπε, IL. 2, 80 ; 6, 438 ; impér. 2 sg. ἔνισπε, OD. 4, 642 ; ESCHL. Suppl. 603 ; épq. ἐνίσπες (cf. σχές, θές, δός), IL. 11, 186 ; 14, 470 ; OD. 3, 101 ; sbj. ἐνίσπω, IL. 11, 839 ; opt. 2 sg. ἐνίσποις, OD. 4, 317 ; 3 sg. ἐνίσποι, IL. 14, 107 ; inf. ἐνισπεῖν, EUR. Suppl. 435 ; épq. ἐνισπέμεν, OD. 3, 93.

Étym. ἐνι-σπ-εῖν degré zéro pour (σ)επ-, de la R. indo-europ. *sek^w-, dire ; v. ἐννέπω.

v. ἐνέπω.

(verw. mit εἰπεῖν, ἔσπετε, s. Buttmann Lexil. I p. 279 ff. II p. 273, vgl. ἐνίπτω), fut. ἐνισπήσω, Od. 5.98, gew. ἐνίψω, Il. 7.447, Od. 2.137, aor.2 ἐνισπεῖν, Od. 3.93, ἔνισπεν, Il. 2.80, imperat. ἔνισπε, Od. 4.642, nach Schol. Il. 24.388 ἐνίσπες, wie Bekker am Ende des Verses überall schreibt, z.B. μῦθον ἐνίσπες Il. 11.186, conj. ἐνίσπω, Od. 9.37, 17.529, opt. ἐνίσποις, 4.317 ; der aor. ἐνένισπεν Il. 23.473 ist mit Buttmann u. Spitzner in ἐνένιπεν zu ändern, wie Bekker getan, u. zu ἐνίπτω zu ziehen. Bei Hom. nur fut. u. aor., ἐνέπω ergänzend;
ansagen, erzählen, berichten ; μῦθόν τινι, Il. 11.186, 839 ; μῆτιν 14.107 ; ὄνειρον 2.80 ; οἶτον παιδός 24.388 ; νόσον Od. 9.37 ; κληηδόνα πατρός 4.317 ; καί μοι νημερτὲς ἐνίσπες 3.101, σὺ δ' ἀληθὲς ἐνίσπες 3.247 ; absol., ἵν' ἀντίον αὐτὸς ἐνίσπῃ, vor euch, Od. 17.529, wie H.h. Cer. 71. So auch die folgdn Dichter ; ἔνισπε δ' ἡμῖν ποῖ κεκύρωται τέλος Aesch. Suppl. 598 ; ἐνισπεῖν Eur. Suppl. 435 ; μῦθον ἐνίψω Theocr. 27.10 ; Ap.Rh. 1.487 u. öfter ; auch mit dem acc. vrbdn, πρώτη δέ με τοιάδ' ἔνισπεν Opp. Cyn. 1.19 ; nach Hes. Vorgang (wenn nicht Th. 369 auch ἐνισπεῖν zu schreiben) ein praes. ἐνίσπω, Dion.Per. 391, Nic. Th. 522, Orph. Arg. 850.