1 apostropher avec colère, blâmer : τινά, IL. 24, 768 ; ESCHL. Ag. 590, qqn ; τινὸς βουλάς, A.RH. 3, 931, les desseins de qqn ; ἐν. χαλεποῖσιν ὀνείδεσιν, IL. 3, 438 ; χαλεπῷ μύθῳ, IL. 2, 245, ou simpl. τινὰ μύθῳ, IL. 3, 427, adresser à qqn de durs reproches, de dures ou de mauvaises paroles ;
      2 dire, inspirer, PD. P. 4, 201, NONN. D. 27, 59.

➳ Prés. part. ἐνίπτων, PD. ESCHL. ll. cc. Impf. réc. ἔνιπτον, NIC. Th. 347. Fut. ἐνίψω, IL. 7, 447 ; OD. 2, 137. Ao.1 réc. ἔνιψα, NONN. D. 8, 85 ; sbj. ἐνίψω, THCR. Idyl. 27, 10 et 38 ; 3 sg. ἐνίψῃ, NONN. D. 10, 201 ; 46, 24 ; Jo. 9, 22 ; inf. ἐνίψαι, Jo. 9, 23. Ao.2 ἐνένισπον, IL. 23, 473, etc. ; Q. SM. 2, 430, etc., ou ἐνένιπον [ῑ] IL. 15, 546, etc., et ἠνίπαπον [ῑᾰ] IL. 2, 245 ; OD. 20, 303.

Étym. ἐνιπή.

fut. ἐνίψω Il. 7.447; aor. ἠνίπαπε [ι] 2.245, al., also ἐνένιπε 15.546, al. (with vv. ll. ἐνένισπεν, ἐνένιπτεν, Od. 18.321, Il. 23.473); — Ep. Verb (once in A. (v. infr.)), reprove, upbraid, freq. with words added to strengthen the sense, χαλεπῷ ἠνίπαπε μύθῳ Il. 2.245; χαλεποῖσιν ὀνείδεσι θυμὸν ἔνιπτε 3.438; ἐνένιπεν ὀνειδείοις ἐπέεσσιν Od. 18.326; τὸν δ’ αἰσχρῶς ἐνένιπε ib. 321, Il. 23.473; or simply πόσιν δ’ ἠνίπαπε μύθῳ 3.427; κραδίην ἠνίπαπε μύθῳ reproved his soul with words, Od. 20.17; without a modal word, εἴ τίς με καὶ ἄλλος ἐνίπτοι were another to attack me, Il. 24.768; τόν ῥ’ Ἕκτωρ ἐνένιπεν 15.552, cf. 546; καί τίς μ’ ἐνίπτων εἶπε A. Ag. 590; without acc., Od. 18.78, cf. 24.161. after Hom., = ἐνέπω, tell, announce, ἁδείας ἐνίπτων ἐλπίδας Pi. P. 4.201, cf. Nonn. D. 27.59. Cf. ἐνίσσω.

(nach Ruhnken ep. cr. p. 40 von ἴπτω, vgl. ἶπος, ἰπόω, nach Buttmann Lexil. I p. 286 vom Stamme νίπ, auf den er auch νεικέω bezieht, vgl. ἐνίσσω ; verschieden in Stamm u. Bdtg ist ἐνίσπω), außer praes. nur aor. ἐνένῑπε, Il. 15.546, 552, 16.626, Od. 16.417, 18.78, 19.65 u. öfter (bei Wolf ἐνένιπτε), u. ἠνίπαπε [ῑ], Il. 16.628, Od. 20.303 u. oft ; sp.D. ἐνῖψαι, Nonn. D. 8.85 u. öfter ; ἐνιπῆσαι nur Hesych.;
hart anreden, schelten, tadeln, τινά, Il. 24.768 ; gew. mit näherer Bestimmung, μή με, γύναι, χαλεποῖσιν ὀνείδεσι θυμὸν ἔνιπτε 3.438 ; καί μιν ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύθῳ 2.245 ; einfach μύθῳ ἐνίπτειν τινά, Einen mit Worten anfahren, mit der Rede kränken, 3.427, Od. 20.303 ; milder, κραδίην ἠνίπαπε μύθῳ, er ermahnte mit ernstem Zureden sein Herz, 20.17 ; αἰσχρῶς ἐν. τινά, Einen schmählich anlassen, 18.321 ; ohne den acc. Il. 16.198, worüber Buttmann a.a.O. p. 285 zu vgl. – Von andren Dichtern Aesch. Suppl. 598, καί τίς μ' ἐνίπτων εἶπε, Nic. Th. 347, wo es der Schol. λοιδορέω erkl., wie Nonn. 42.223 u. öfter ; Ἥρης ἠνίπαπε βουλάς Ap.Rh. 3.931. – Bei Pind. P. 4.201, κάρυξε δ' αὐτοῖς ἐμβαλεῖν κώπαισι τερασκόπος, ἁδείας ἐνίπτων ἐλπίδας, ist es = ἐνέπω, Hoffnungen verkündigend, wie Nonn. D. 27.59. – Vgl. noch ἐνίσσω.