ἐν·άλιος, α ou ος, ον [ᾰλ]
      1 qui est ou vit dans la mer ; en parl. de poissons, OD. 4, 443 ; 5, 67 ; SOPH. Ant. 346 ; en parl. d’îles, SOPH. fr. 239 ; ARSTT. Mund. 3, 1 ; de villes ou de contrées situées au bord de la mer, EUR. I.A. 165, Ph. 6 ;
      2 qui vit sur mer, en parl. de marins, de pêcheurs, OD. 5, 67 ; SOPH. Aj. 565 ;
      3 qui concerne la mer ou les marins : ἐν. θεός, SOPH. O.C. 888, 1497, le dieu de la mer ou des marins (Poséidon).

➳ Fém. ἐνάλιος, EUR. Andr. 855, Hel. 526. Épq. et lyr. εἰνάλιος, OD. ll. cc. ; PD. P. 4, 39 ; SOPH. Ant. 346.

Étym. ἐν, ἅλς.

α, ον, and ος, ον E. Andr. 855 (nisi leg. ἐνάλου), Plu. Luc. 39; Ep. and Lyr. also εἰνάλιος, α, ον (ος, ον E. Hel. 526, lyr.); (ἅλς¹): — in, on, of the sea, κῆτος, κορῶναι, Od. 4.443, 5.67, etc. ; νομός Archil. 74.8; εἰνάλιον πόνον ἐχοίσας βαθὺν σκευᾶς ἑτέρας while the rest of the tackle is at work fishing deep in the sea, Pi. P. 2.79. cf. Theoc. 21.39; ἐ. πόροι A. Pers. 453; ἐ. θεός, of Poseidon, S. OC 888 (troch.), 1493 (lyr.); ἐ. λεώς seamen, Id. Aj. 565; πόντου εἰναλία φύσις, i.e. the fish, Id. Ant. 345 (lyr.); of islands, ἐ. Εὐβοιὶς αἶα Id. Fr. 255; ἐ. χθών, of Tyre, E. Ph. 6. — Poet. word, used in later Prose, ἐ. νῆσοι Arist. Mu. 392b19; δίαιται Plu. Luc. 39; ὄργανα Porph. Antr. 35.

α, ον, poet. εἰνάλιος, auch 2 Endgn, Eur. Andr. 855, Hel. 534 ; im Meere, πόροι, Meerfahrt, Aesch. Pers. 445 ; θεός, d.i. Poseidon, Soph. O.C. 892, wie Eur. Phoen. 1156 ; κόραι, Nereiden, Ar. Th. 325 ; ἐναλία θεός Eur. Andr. 253, I.A. 976 ; λεώς, Schiffsvolk, Aj. 562 ; δόρυ Pind. P. 4.39 ; νῆσοι Arist. mund. 3 ; αὐλίς, Φοίνισσα χθών, am Meere gelegen, Eur. I.A. 165, Phoen. 6 ; δίαιται ἐνάλιοι, Wohnungen auf dem Meere, Plut. Lucull. 39.

ἐν-άλιος, -ον
(also -α, -ον; < ἅλς, the sea),
of the sea: τὰ ἐ., marine creatures, Jas.3:7.†
(AS)