ἐμ·πίπρημι (impf. ἐνεπίμπρην, f. ἐμπρήσω, ao. ἐνέπρησα, pf. ἐμπέπρηκα ; pass. ao. ἐνεπρήσθην, pf. ἐμπέπρησμαι ou ἐμπέπρημαι) incendier, brûler (une ville, un temple, etc.) acc. HDT. 1, 19, etc. ; AR. Nub. 1484 ; avec un dat. πυρὶ ἐμπ. SOPH. Ph. 801, dévorer par le feu ;

Moy. (f. ἐμπρήσομαι, ao. ἐνεπρησάμην) m. sign. HDT. 6, 9 ; Q. SM. 1, 494, etc.

➳ Pf. pass. part. ἐμπεπρησμένος, HDT. 8, 144 ; ou ἐμπεπρημένος (var. -ησμένος) AR. Vesp. 36. Act. fut. épq. ἐνιπρήσω, IL. 15, 702. Sur l’orthogr. ἐμπίπρημι, v. ἐμπίπλημι fin.

Étym. ἐν, πίμπρημι.

(πίμπρημι), anzünden, in Brand stecken ; Her. 1.17 ; οἰκήματα ἐμπεπρησμένα 8.144 ; οἰκίαν Ar. Nub. 1484 ; Plat. Rep. V.470 u. öfter ; ἐνεπίμπρασαν Xen. An. 7.4.15 ; ἐμπιπράντες 5.2.3 ; ἐνεπρήσθη ὁ ὀπισθόδομος Dem. 24.135 ; ὗς ἐμπεπρημένη (v.l. -σμένη), ein gesengtes oder nach Andern ein aufgeblasenes, dickes (s. ἐμπρήθω), Ar. Vesp. 36. Uebertr., pass. in Zorn geraten, Luc. – Hom. ἐμπρήθω u. ἐνιπρήθω.