ἐκ·κυλίω [ῠῑ] (f. -ίσω, ao. ἐξεκύλισα [ῑ], pf. inus.) faire rouler hors de, d’où :
      1 précipiter en faisant rouler ; au pass. tomber en roulant : ἐκ δίφροιο, IL. 6, 42 ; 23, 394, d’un char ; abs. ANTH. 11, 399, 1 ; fig. ἐκκυλίζειν εἰς μόρον, OPP. H. 4, 20, précipiter dans la mort ; au pass. ἐκκυλισθῆναι εἰς ἔρωτας, XÉN. Mem. 1, 2, 22, se plonger dans les plaisirs de l’amour ;
      2 dérouler, dégager par des mouvements sinueux, d’où au pass. ἐκκυλισθῆναι ἐκ τῶν δικτύων, XÉN. Cyn. 8, 8, se dégager (en se roulant) du filet ; fig. ἐκκυλισθῆναι τέχνης, ESCHL. Pr. 87, se dégager des liens forgés par l’art (d’Héphæstos) ;
      3 faire rouler de proche en proche, d’où, au pass., rouler jusqu’à : εἰς ἀγοράν, PLUT. M. 507 e, se répandre jusqu’au forum, en parl. d’un bruit, d’une rumeur.

(κυλίω), herauswälzen, -rollen ; ἐξεκυλίσθη ἐκ δίφρου, er stürzte vom Wagen herab, Il. 6.42, 23.394 ; ἐκ τῶν δικτύων, sich herauswinden, Xen. Cyn. 8.8 ; ἐξεκύλισσε Pind. frg. 2, wie Agath. 59 (VI.72); ὕνις ἐξεκύλισέ με Antiphil. (VII.176). Uebertr., ὅτῳ τρόπῳ τῆσδ' ἐκκυλισθήσῃ τέχνης, sich herauswinden, herauskommen, Aesch. Prom. 87 ; ἐκ προτέρου βιότου κτεάνων τε Man. 6.673 ; πολλοὺς δὲ καὶ εἰς μόρον ἐξεκύλισας Opp. H. 4.20, ins Verderben stürzen ; ähnl. τοὺς εἰς ἔρωτας ἐκκυλισθέντας Xen. Mem. 1.2.22, mit der v.l. ἐγκ. Vgl. οὕτω δ' εἰς ἀγορὰν τοῦ διηγήματος ἐκκυλισθέντος Plut. garrul. 11, s. ἐκκυκλέω ; – ἐκκύλιστοι στέφανοι Ath. XV.678f, wo aus Nic. auch dafür ἐκκυλίσιοι angeführt wird, so fest gewickelt, daß man sie rollen kann ; vgl. Poll. 7.199.