'(f. -θανοῦμαι) :
   I défaillir comme pour mourir, d’où :
      1 s’évanouir, tomber en syncope, défaillir en mourant, SOPH. Tr. 568 ; en gén. HPC. 1153 b ; ARSTT. H.A. 3, 19 ; EL. N.A. 7, 37 ; 8, 7 ;
      2 p. hyperbole, mourir (de rire, de peur, etc.) : ἐκθν. γέλῳ, OD. 19, 99 ; τῷ γέλωτι, ALCIPHR. 3, 66 ; ὑπὸ τοῦ γέλωτος, PLUT. M. 54 c, mourir de rire ; ὑπ' αἰδοῦς, LUC. Laps. 8, de honte ; abs. LUC. H. conscr. 20, D. mer. 13, etc. ;
   II mourir, ARÉT. Caus. m. diut. 42, 61, 65, etc. ; Cur. m. acut. 127, etc. ; DC. 48, 37.

➳ Ao.2 poét. ἔκθανον, OD. l. c.

'

fut. -θανοῦμαι ; aor. ἐξέθανον : — die away, to be like to die, γέλῳ (for γέλωτι) ἔκθανον were like to die with laughing, Od. 18.100 ; ὁρῶντες ἐξέθνῃσκον ἐπὶ τῷ πράγματι Antiph. 190.7 ; ὑπὸ γέλωτος ἐ. Plu. 2.54c ; ὑπὸ τοῦ δέους Luc. Icar. 23, etc.
to be in a death-like swoon, ἐξέθανε πεντάκις ὥστε τεθνάναι δοκέειν, Hp. Epid. 5.42, cf. Philem. 1.6 D. ; ὁ ἐκτεθνεώς, opp. ὁ ὄντως τεθνηκώς, Pl. Lg. 959a ; opp. ἀποθνῄσκειν, Arist. HA 521a11, cf. Pr. 962b4; — so in S. Tr. 568 (though Nessus was really dying) ἐκθνῄσκων may retain its usual sense, fainting away, at the point of death. become mortified, τὸ φλεγμαῖνον ἐκτέθνηκεν Hp. VC 19. c. acc., to be terrified of, τὰς νόσους ἐκτεθνήκασι Phld. Herc. 1251.18. later, = ἀποθνῄσκω, Luc. Hist. Conscr. 27, Aret. SD 2.13, D.C. 48.37.

(θνῄσκω), im Sterben liegen, versterben, Soph. Tr. 565 ; ohnmächtig werden, wie tot daliegen, τόν τε ἐκτεθνεῶτα καὶ τὸν ὄντως τεθνηκότα Plat. Legg. XII.959a ; ἀφιεμένου ἔξω αἵματος πλείονος μὲν ἐκθνήσκουσι, πολλοῦ δ' ἄγαν ἀποθνήσκουσιν Arist. H.A. 3.19 ; τὸν ἁψάμενον λιποθυμεῖν καὶ ἐκθνήσκειν τὰ πρῶτα, εἶτα μέντοι καὶ ἀποθνήσκειν Ael. H.A. 8.7 ; – γέλῳ ἔκθανον, sie wollten vor Lachen sterben, lachten sich halb tot, Od. 18.99, wie Sp., z.B. Alciphr. 3.66 ; γέλωτι ἐκθανούμενος Men. Plut. ad. et am. 20 nach Meineke ; ὑπ' αἰδοῦς Luc. pro lapsu inter salt. 8 ; ἐπὶ τῷ πράγματι bei Ath. 342 f. – Erst bei DC. 48.37 u. a.Sp. = sterben.