'ἐκείνη, ἐκεῖνο :
      1 celui-là, celle-là, cela, IL. 9, 646 ; OD. 11, 418, etc. ; en parl. de ce qui vient d’être dit, et par opp. à οὗτος, ἐκεῖνος désigne d’ord. la personne ou la chose la plus éloignée (lat. ille) ; οὗτος la personne ou la chose la plus proche (lat. hic), PLAT. Euthyd. 271 b, etc. ; qqf. cependant l’inverse, XÉN. Mem. 1, 3, 13 ; PLAT. Phædr. 232 d ; adv., κατ' ἐκεῖνα, XÉN. Hell. 3, 5, 17, en ce lieu ; μετ' ἐκεῖνα, THC. 5, 81, après cela ; ἐξ ἐκείνου, XÉN. Ages. 1, 17 ; ἀπ' ἐκείνου, LUC. D. mar. 2, 2, depuis ce temps ; ἐς ἐκεῖνο τοῦ χρόνου, DC. 39, 65 ; 46, 49, jusqu’à ce moment ; ἀλλ' ἐκεῖνο, LUC. Nigr. 8, eh ! mais, à propos ; avec un subst., se place soit avant, soit après, et le subst. est d’ord. précédé de l’article : ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, THC. 1, 20, ce jour-là ; κατ' ἐκεῖνον τὸν χρόνον, THC. 3, 5, 4, vers ce temps ; τὴν στρατείαν ἐκείνην, THC. 1, 10, cette armée ; τὸν ἄνδρ' ἐκεῖνον, AR. Pax 649, cet homme-là ; l’art. est souv. omis en poésie : κεῖνος ἀνήρ, PD. O. 6, 7, cet homme-là ; ἐκείνην ἡμέραν, SOPH. El. 278, ce jour-là, etc., et qqf. en prose : dans ce cas ἐκ. se place après le nom : ἡμέρας ἐκείνης, THC. 3, 59, ce jour-là ;
      2 pour renforcer un autre pronom : οὗτος ἐκ. τὸν σὺ ζητεῖς, HDT. 1, 32, voilà justement celui que tu cherches ; τοῦτ' ἐκεῖνο, EUR. Ion 554 ; SOPH. El. 1115 ; τόδ' ἐκεῖνο, SOPH. El. 1179, c’est cela même ; particul. dans les réponses : ἐκεῖνος ὄντως εἶ σύ ; ναί· ἐκεῖνος αὐτός ; αὐτότατος, AR. Pl. 83, es-tu vraiment celui (que tu dis) ? — oui ; — lui-même ? — lui-même en personne ; de même, νὴ Δία, ἐκ. αὐτὸς δῆτα, AR. Ran. 552 ; νὴ τὸν Δία, αὐτὸς δῆτ' ἐκ. AR. Eccl. 328 ; qqf. répété : κεῖνό μοι κεῖνο λάθρᾳ ἐξιδοῦ ὅ τι πράξεις, SOPH. Ph. 850, ce que tu dois faire, crois-moi, examine-le dans le secret de ton âme ; cf. ἐκεῖν' ἐκεῖνο, AR. Vesp. 1200, Nub. 657 ;
      3 au sens d’un adv. de lieu et construit comme attribut : Ἶρος ἐκ. ἧσται, OD. 18, 239, c’est Iros qui est assis là ; νῆες ἐκεῖναι ἐπιπλέουσι, THC. 1, 51, ce sont des navires qui arrivent, litt. il arrive là-bas des navires ;
      4 au sens indéfini (c. δεῖνα) en parl. de pers. ou de choses qu’on ne peut pas ou qu’on ne veut pas désigner autrement, AR. Nub. 195 ; en ce sens dans les inscr. att. ἐὰν δέ τις ἁλῶ προδιδοὺς τοῖς τυράννοις τὴν πόλιν· τεθνάτω καὶ παῖδες οἱ ἐξ ἐκείνου, CIA. 1, 9, 33, 34 (464/457 av. J.C.), etc. (v. Meisterh. p. 195, 6) si qqn est pris livrant la ville aux tyrans, qu’il meure, et que les enfants de celui-là (quel qu’il soit) etc. ;
      5 au sens emphat. : κεῖνος μέγας θεός, IL. 24, 90, ce grand dieu ; ἐκεῖνος Θουκυδίδης, AR. Ach. 708, ce fameux Thucydide.

➳ Épq. et ion. κεῖνος, IL. 3, 391 ; 5, 604, etc. ; OD. 1, 233, etc. (à côté de ἐκεῖνος, IL. 9, 63, etc. ; OD. 3, 103, etc.) ; seule forme dans PD. O. 6, 7, etc. ; en prose att. ἐκεῖνος ; dans les inscr. att. touj. ἐκεῖνος, CIA. 1, 9, 33 (464/457 av. J.C.) ; etc. (v. Meisterh. p. 122, 7) ; en poésie att. d’ord. ἐκεῖνος, mais κεῖνος, sel. la mesure du vers ; ESCHL. Pers. 230, 792 ; SOPH. Aj. 220 ; dans Aristoph. d’ord. ἐκεῖνος, qqf. κεῖνος, par imit. iron. des Trag. AR. Th. 784, Lys. 794 et 816, etc. — En prose att. et chez les Com. ἐκεῖνος et κεῖνος, qqf. renforcés par l’ι final attique : ἐκεινοσί, AR. Eq. 1196, Pax 545, 883 ; Av. 297, 298, etc. ; 'κεινουΐ, AR. Pax 547 et 1213. Éol. κῆνος, SAPPH. 2. Dor. τῆνος, THCR. Idyl. 1, 4, etc. ; ἐκεῖνος joint par crase à l’art., à la nég. τἀκείνων, μἠκείνων, etc.

Étym. p. *ἐ-κε-ενος, de ἐκεῖ et indo-europ. *h₁eno-, cela, cf. ἔνος².

'

ἐκείνη, ἐκεῖνο, also κεῖνος (regular in Ep., Ion. (as SIG 37.3 (Teos, v BC), though Hdt. prefers ἐκεῖνος), and Lyr., in Trag. κεῖνος only where the metre requires, cf. A. Pers. 230, 792, S. Aj. 220 (anap.), etc. ; but not in Att. Prose, and in Com. only in mock Trag. passages) ; Aeol. κῆνος Sappho 2.1 ; Dor. τῆνος Theoc. 1.4, etc. ; in Com., strengthd. ἐκεινοσί Eup. 277 (prob.), Ar. Eq. 1196, etc. ; ἐκεινοσίν A.D. Pron. 59.24 ; (< ἐκεῖ):
demonstr. Pron.
the person there, that person or thing, Hom., etc. ; generally with reference to what has gone immediately before, Pl. Phd. 106c, X. Cyr. 1.6.9, etc. ; but when οὗτος and ἐκεῖνος refer to two things before mentioned, ἐκεῖνος, prop. belongs to the more remote, in time, place, or thought, οὗτος to the nearer, Pl. Euthd. 271b, etc. ; but ἐκεῖνος sts. = the latter, X. Mem. 1.3.13, D. 8.72, Arist. Pol. 1325a7, etc. ; ἐκεῖνος is freq. the predicate to οὗτος or ὅδε, οὗτος ἐκεῖνος τὸν σὺ ζητέεις Hdt. 1.32 ; τοῦτ’ ἔστ’ ἐκεῖνο E. Hel. 622 ; ἆρ’ οὗτός ἐστ’ ἐκεῖνος ὂν… ; Ar. Pax 240, etc. ; also joined as if one Pron., τοῦτ’ ἐκεῖνο… δέρκομαι S. El. 1115, etc. ; κατ’ ἐκεῖνο καιροῦ at that point of time, Plu. Alex. 32, etc. ; ἐς ἐ. τοῦ χρόνου D.C. 46.49 ; ἀλλ’ ἐκεῖνο, à propos, Luc. Nigr. 8. to denote wellknown persons, etc., κεῖνος μέγας θεός Il. 24.90 ; ἐκεῖνος ἡνίκ’ ἦν Θουκυδίδης Ar. Ach. 708 ; καίτοι φασὶν Ἰφικράτην ποτ’ ἐκεῖνον… D. 21.62 ; ὦ παῖ ΄κείνου τἀνδρός Pl. Phlb. 36d. ἐκεῖνα the ideal world, Id. Phdr. 250a. for things, of which one cannot remember or must not mention the name, = ὁ δεῖνα, so-and-so, Ar. Nu. 195. in formulae, τεθνάτω καὶ οἱ παῖδες οἱ ἐξ ἐκείνου IG1². 10.33. with simple demonstr. force, Ἶρος ἐκεῖνος ἧσται Irus sits there, Od. 18.239 ; νῆες ἐκεῖναι ἐπιπλέουσιν there are ships sailing up, Th. 1.51. in orat. obliq. where prop. the reflex. Pron. αὑτοῦ would stand, X. HG 1.6.14, Is. 8.22, etc. after a Relat. in apodosi almost pleon., X. Cyr. 1.4.19 (s.v.l.). in Aeol. and Att. the Subst. with ἐκεῖνος prop. has the Art. (κῆνος ὤνηρ Alc. Supp. 25.6), and ἐκεῖνος may precede or follow the Subst., ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ Th. 1.20, Pl. Phd. 57a ; τὴν στρατείαν ἐ., τὸν ἄνδρ’ ἐ., Th. 1.10, Ar. Pax 649 ; in Poets the Art. is freq. omitted, ἤματι κείνῳ Il. 2.37, etc. ; but when this is the case in Prose, ἐκεῖνος follows the Subst., ἡμέρας ἐκείνης Th. 3.59, etc. Adv. ἐκείνως in that case, Id. 1.77, 3.46 ; in that way, Hp. Fract. 27 ; ζῆν Pl. R. 516d, etc. ; Ion. κείνως Hdt. 1.120. dat. fem. ἐκείνῃ as Adv., of Place, at that place, in that neighbourhood, Hdt. 8.106, Th. 4.77, etc. ; κείνῃ (sc. ὁδῷ) Od. 13.111. of Manner, in that manner, Pl. R. 556a, etc. with Preps., ἐξ ἐκείνου from that time, X. Ages. 1.17 ; ἀπ’ ἐκείνου Luc. DMar. 2.2 ; κατ’ ἐκεῖνα in that region, X. HG 3.5.17, etc. ; μετ’ ἐκεῖνα afterwards, Th. 5.81 ; cf. ἐπέκεινα.

η, ο (ἐκεῖ, vgl. κεῖνος, τῆνος), der dort, jener, im Ggstz von οὗτος, etwas Entfernteres, Abwesendes bezeichnend, Hom. u. Folgde überall. Oft von den Gestorbenen, vgl. Schömann zu Isaeus p. 177. S. ἐκεῖ – Regelmäßig steht in Prosa der Artikel dabei ; ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, an jenem Tage, Thuc. 1.20 ; mit geringerem Nachdruck τὴν στρατιὰν ἐκείνην 1.10 ; selten ἡμέρας ἐκείνης, 3.59, u. wo es hinzeigend ist, νῆες ἐκεῖναι ἐπιπλέουσιν, da segeln Schiffe heran ; ὡς νῦν Ἶρος ἐκεῖνος ἧσται, dort, Od. 18.239. – Von bekannten Personen oder Sachen, wie ille, Soph. O.C. 87 ; Ar. Nub. 180. – Οὗτος ἐκεῖνος, eben jener, Soph. El. 1104 ; Eur.; οὗτος ἐκεῖνος τὸν σὺ ζητεῖς, das ist der, Her. 1.32 ; vgl. Ar. Av. 507 ; τοῦτ' ἐκεῖνο, τόδ' ἐκεῖνο, von einer sprichwörtlichen Redensart, die eben jetzt ihre Anwendung findet, τοῦτ' ἐκεῖνο, κτᾶσθ' ἑταίρους μὴ τὸ συγγενὲς μόνον Eur. Or. 804 ; τοῦτ' ἐκεῖνο ποῖ φύγω Ar. Av. 354, jetzt heißt es.; τοῦτ' ἐκεῖνο, da hast du es, Plat. Phaedr. 241d ; ταῦτ' ἐκεῖνα τὰ εἰωθότα, da haben wir seine Art, Symp. 223a ; ἀλλ' ἐκεῖνο, mais à propos, Luc. Nigr. 8. – Nicht selten bezieht sich ἐκεῖνος auf das nächst Vorhergehende, wenn es nachdrücklicher hervorgehoben wird, οὗτος auf das Entferntere, Xen. Mem. 1.3.13 Dem. 8.72. Dah. geht es oft auf das subj. des Satzes, für αὐτός stehend oder diesem entsprechend, Κλέαρχος καὶ οἱ σὺν ἐκείνῳ Xen. An. 1.2.15, vgl. Krüger zu 4.3.20 ; ἂν αὐτῷ διδῷς ἀργύριον καὶ πείθῃς ἐκεῖνον Plat. Prot. 310d ; λέγονται οἱ Ἀθηναῖοι διὰ Περικλέα βελτίους γεγονέναι ἢ διαφθαρῆναι ὑπ' ἐκείνου Gorg. 515e ; Plut. Rom. 24 u. A.; auch nimmt es das subj. wieder auf, οἵ, ἢν ἐπ' ἐκείνους ἐλαύνωμεν, ὑποτεμοῦνται πάλιν ἡμᾶς ἐκεῖνοι Xen. Cyr. 1.4.19 ; auffallend ἔφη ἑαυτοῦ γε ἄρχοντος – εἰς τοὐκείνου δυνατόν, sc. τοῦ ἄρχοντος, Hell. 1.6.14. – Ἐκείνως, auf jene Art, Thuc. 1.77, 3.46 ; auf folgende Weise, Dem. Lept. 61, wo Wolf zu vgl.; – ἐκεινοσί, jener da, Ar. Eq. 1196 Polyzel. com. fr. inc. 1.

ἐκεῖνος, -η, -ο
(< ἐκεῖ), [in LXX chiefly for הַהוּא ,הוּא, and cogn. forms ;]
demonstr. pron.,
that person or thing (ille), implying remoteness as compared with οὗτος (hic);
__1. absol., emphatic he, she, it: opp. to οὗτος, Luk.18:14, Jas.4:15; ἡμεῖς, Heb.12:25; ὑμεῖς, Mrk.4:11; ἄλλοι, Jhn.9:9; ἐγώ, Jhn.3:30; to persons named, Mk 16:[10, 13, 20], Jhn.2:21; of one (absent) who is not named, contemptuously (Abbott, JG, §§2385, 2732), Jhn.7:11 9:28; with respect, of Christ, 1Jo.2:6 3:3, al.; referring to a preceding noun, Mrk.16:[10], Jhn.7:45; resumption of a participial subject, Jhn.1:33 9:37 10:1, Rom.14:14, al. (on its reference in Jhn.19:35, see Westc, in l.; Moffatt, Intr., 568; Sanday, Fourth Gospel, 77ff.).
__2. As adj., joined, like οὗτος, to a noun with the article: Mat.7:25, Mrk.3:24, Jhn.18:15, al.; esp. of time, past or future: ἐν τ. ἡμέραις ἐ., Mat.3:1, Mrk.1:9, Act.2:18' (LXX), al.; ἐν ἐ. τ. ἡμέρᾳ, esp of the Parousia, Mat.7:22, Luk.6:23, 2Th.1:10, 2Ti.1:12; adverbially, ἐκεινής (sc. ὁδοῦ) = cl. ἐκεινῇ (Bl., §36, 13), that way, Luk.19:4.
(AS)