ἐκ·δικάζω [ῐ]
      1 conduire un procès jusqu’à son terme, càd. terminer par un arrêt, LYS. 593 ; XÉN. Ath. 3, 2 ; AR. Eq. 50, Eccl. 984 ;
      2 venger, EUR. Suppl. 154, 1215 ;

Moy. se faire rendre justice, IS. (HARP.).

➳ Fut. réc. ἐκδικῶ, SPT. Lev. 19, 18 ; Deut. 32, 43 ; 1Reg. 3, 13 ; Judith 11, 10 ; 2Macc. 6, 15.

pf. ἐκδεδίκακα OGI 7.3 (Cyme); — Med., fut. -δικῶμαι LXX Le. 19.18: — decide, μίαν (sc. δίκην) Ar. Eq. 50, cf. Lys. 17.5; δίκας καὶ γραφὰς καὶ εὐθύνας X. Ath. 3.2; — Pass., of the suit, to be settled, Pl. Lg. 958a; — Med., prosecute one΄s right against another, Is. Fr. 77, Delph.3(2).205 (iii BC); περί τινος CIG 4259, cf. Tab.Heracl. 1.129; — also in Pass., have right done to one, BGU 195.37 (ii AD).
avenge, πατέρων… ἐκδικάζοντες φόνον E. Supp. 1215, cf. 154 (dub.l.).

1) rächen ; Eur. Suppl. 154 ; φόνον 1218.
2) einen Rechtshandel zu Ende führen, ihn entscheiden, vom Richter gesagt, Lys. 17.3, wie Xen. Ath. 3.2 ; vgl. Ar. Eq. 50 ; komisch Eccl. 984 ; pass., δίκαι ἐκδικασθεῖσαι Plat. Legg. XII.958a. – Das med. bei Harp. erkl.: ἀνάδικον ἐκπρᾶξαι διὰ τὸ δικάσασθαι.

1. to decide finally, settle , of a judge, (Aristophanes Comicus)
2. to avenge , (Euripides) (ML)