ἐγ·χαίνω (seul. fut. moy. 2 et 3 sg. ἐγχανεῖ, ἐγχανεῖται, ao.2 opt. 3 sg. ἐγχάνοι, part. ἐγχανών [ᾰ]) avoir la bouche béante sur ou devant, càd. :
      1 regarder bouche béante : τινί, ALCIPHR. 1, 22 (-ανών) ; πρός τι, LUC. Ic. 13 (-ανών) qqe ch. ;
      2 rire au nez de, dat. AR. Vesp. 1349 (-ανεῖ) ; avec un dat. de chose, AR. Ach. 1197 (-άνοι), Eq. 1313 (-εῖται) ; abs. AR. Vesp. 1007 (-εῖται).

Étym. ἐν, χ.

nur fut. u. aor., das praes. ist ἐγχάσκω (s. χαίνω), angähnen, πρὸς τὴν σελήνην ἐγχανών, Luc. Icarom. 13. Dah.
a) mit offenem Munde nach Etwas schnappen, gierig nach Etwas trachten, τῷ πλακοῦντι ἐγχανών Alciphr. 1.22.
b) Einem (mit offenem Maule) ins Gesicht lachen, ihm Hohn bieten, ἰδιώταις ἐγχανών Luc. Peregrin. 13 ; im med., κοὐκ ἐγχανεῖταί σ' ἐξαπατῶν Ar. Vesp. 1007, vgl. 1349, Ach. 1197.
c) großprahlen (großmäulig sein), μὴ γὰρ ἐγχάνοι ποτέ Ar. Ach. 221.