ἐγκαλέω-ῶ [ᾰ] (f. -έσω, ao. ἐνεκάλεσα, pf. ἐγκέκληκα ; f. pass. ἐγκληθήσομαι) :
      1 réclamer : τι, XÉN. An. 7, 7, 33 ; DÉM. 877, 21 ; 949, 1, qqe ch. ; χρέος, ISOCR. 402 c, une dette ;
      2 reprocher, accuser ; adresser un reproche, une accusation ; avec double rég. ἐγκ. τινί τι, SOPH. El. 768 ; PLAT. Ap. 26 c ; PLUT. Lyc. 18 ; LUC. Abd. 7, etc. ; τι κατά τινος, SOPH. Ph. 328, accuser qqn de qqe ch. ; τινι ὅτι, XÉN. An. 7, 5, 7, ou τινι avec l’inf. THC. 4, 123, accuser qqn de, etc. ; avec un part. ἐγκ. αὐτοῖς ἀμελοῦσιν, PLAT. Prot. 346 a, les accuser de négligence ; avec un seul acc. de chose : ἐγκ. τι, THC. 5, 46 ; PLAT. Theæt. 168 e, blâmer qqe ch. ; ἐγκ. νεῖκος, SOPH. O.R. 702, accuser qqn d’être l’auteur d’une querelle ; particul. accuser en justice : abs. DÉM. 907, 6 ; avec un dat. ἐγκ. τινι, A. TAT. 7, 13, accuser qqn ; avec double rég. τινί τι, PLAT. Ap. 27 e ; DH. 9, 8, qqn de qqe ch. ; τινι δίκην, DÉM. 1014, 18, intenter une accusation à qqn ; τινι περί τινος, ISOCR. 48 c, à qqn sur qqe ch. ; au pass. être accusé : ὑπέρ τινος, DH. 7, 46 ; τινος, DC. 58, 4, de qqe ch. ; impers. ἐγκαλεῖται τῇ τύχῃ ὅτι, ARSTT. Nic. 4, 1, 21, on fait un crime à la fortune de ce que ; τὰ ἐγκαλούμενα, POL. 5, 27, 5, les griefs allégués ;
      3 invoquer, implorer qqe ch. (une faveur, un secours) acc. STR. 649.

Étym. ἐν, κ.

call in a debt, Isoc. 17.44, X. An. 7.7.33, D. 31.6, 36.14; generally, demand as one΄s due, ἀργύριον Lys. 3.26.
invoke, τὴν τῶν θεῶν ἰατρείαν Str. 14.1.44.
bring a charge or accusation against a person; — Constr. ; c. dat. pers. et acc. rei, charge something against one, φόνους ἐ. τινί S. El. 778, cf. Pl. Ap. 26c, etc. ; ἐ. ἔγκλημά τινι Hyp. Lyc. 18, cf. Eux. 24; χόλον κατ’ αὐτῶν ἐ. S. Ph. 328; folld. by a relat. clause, ἐ. τινὶ ὅτι… X. An. 7.5.7; c. inf., ἐστὶν ἃ ἐνεκάλει τοῖς Ἀθηναίοις παραβαίνειν τὰς σπονδάς Th. 4.123; c. part., ἐ. αὐτοῖς ἀμελοῦσιν Pl. Prt. 346a; freq. c. dat. pers. only, accuse, Antipho 4.2.2, etc. ; ἐ. περί τινων Inscr.Prien. 28.8 (ii BC); ἐπὶ τοῖς διῳκημένοις ib. 37.128 (ii BC); c. acc. rei only, bring as a charge, εἴ τι ἄλλο ἐνεκάλουν Th. 5.46, cf. 6.53; τὸ νεῖκος ἐγκαλεῖν throw the blame of quarrel on another, S. OT 702; abs., οἱ ἐγκαλέσαντες Arist. Rh. Al. 1437a17; rarely c. gen. rei, τῆς βραδύτητος αὐτοῖς ἐνεκάλει Plu. Arist. 10; — Pass., ἐγκαλεῖται τῇ τύχῃ a charge is brought against…, Arist. EN 1120b17; ἐνίων ἐγκληθέντων ἐπὶ τῷ βίῳ Phld. Piet. p. 93 G. ; τὰ ἐγκεκλημένα charges, OGI 90.14 (ii BC); also with person. constr., ἐγκαλεῖσθαι ὑπέρ τινος D.H. 7.46; τινός D.C. 58.4; — Locr. part. ἐγκαλείμενος may be either Med. or Pass., IG 9(1).334.41. as lawterm, prosecute, take proceedings against, οὔτ’ ἐγκαλοῦντες οὔτ’ ἐγκαλούμενοι D. 34.1; ἐ. δίκην τινί Id. 40.19; ἐ. τινὶ περί τινος Isoc. 4.40; abs., Ar. Av. 1455.
object, c. acc. et inf., Phld. Sign. 29.

(καλέω),
1) eigtl., zurufen, τινί τι, bes.
a) um ihn zu mahnen, eine Schuld einfordern ; Xen. An. 7.7.33 ; χρέος Isocr. 21.14 ; τὰς τριακοσίας δραχμάς 17.44 ; ὅτε τὰς ὀγδοήκοντα μνᾶς ἐνεκάλεις Dem. 51.6 ; immer schon mit dem Nebenbegriff des gerichtlichen Eintreibens ; vgl. aber 33.25 μὴ ὅτι δικάσασθαι ἀλλ' οὐδ' ἐγκαλέσαι μοι ἐτόλμησεν.
b) Allgem., eine Schuld vorwerfen, Schuld geben ; οἱ στρατιῶται Ξενοφῶντι ἐνεκάλουν, ὅτι οὐκ εἶχον τὸν μισθόν Xen. An. 7.5.7 ; vgl. Thuc. 5.46 ; Plat. Prot. 346a ; neben μέμψασθαι Dem. 19.58 ; gew. τινί τι, Einem Etwas vorwerfen ; ἐμοὶ φόνους πατρῴους Soph. El. 768 ; τοῦτ' ἔστιν ὅ μοι ἐγκαλεῖς Plat. Apol. 26c, u. öfter ; ἀδικίαν τοῖς νόμοις Plut. Lyc. 18 ; selten τινί τινος, Arist. 10. Bes.
c) gerichtlich über Etwas belangen ; ἀπορῶν ὅ τι ἐγκαλοῖς ἐμοὶ ἀληθὲς ἀδίκημα Plat. Apol. 27e ; οὐδεμίαν πώποτε δίκην πρὸς ὑμᾶς εἰσήλθομεν οὔτ' ἐγκαλοῦντες οὔτ' ἐγκαλούμενοι ὑφ' ἑτέρων Dem. 34.1 ; δίκας τινί, 40.19 ; περὶ τῶν φονικῶν Isocr. 4.40 ; προδοσίαν τινί, Dion.Hal. 9.8. Im pass. sowohl τῇ τύχῃ ἐγκαλεῖται, wird der Vorwurf gemacht, Arist. Eth. 4.1, als ἐγκαλοῦμαι, ich werde angeklagt, bes. Sp., ὑπὲρ ὧν ἐνεκαλοῦντο Dion.Hal. 7.46 ; – τὰ ἐγκαλούμενα, Vorwürfe, Beschuldigungen, Pol. 5.27.5. – Das med. = act. in einem Zeugnis bei Aesch, 1.66, ist zweifelhaft.
2) anrufen, herbeirufen ; τὴν τῶν θεῶν ἰατρείαν Strab. XIV p. 649.

ἐγκαλέω, -ῶ,
[in LXX for אמר, etc.; with dative, Zec.1:4 (קָרָא אֶל), Wis.12:12, Sir.46:19 ;]
__1. to call in, demand.
__2. to bring a charge against, accuse: with dative of person(s) (as in cl.), Act.19:38 23:28; before κατά, with genitive of person(s), Rom.8:33. Pass., to be accused: with genitive of thing(s); στάσεως, Act.19:40; ὦν (perh. by attraction = ἅ), Act.26:2; before περί, with genitive of thing(s), Act.23:29 26:7 (Cremer, 743).
† SYN.: αἰτιάομαι (which see), διαβάλλω, ἐπικαλέω, κατηγορέω.
(AS)