α, ον [ᾰ] de la mer, marin (sable, flot, rame, rivage, etc.) OD. 3, 38 ; ESCHL. Suppl. 14, etc. ; SOPH. O.C. 716, etc. ; EUR. Tr. 825, etc. ; en parl. des divinités de la mer (Nérée, IL. 1, 538, etc. ; OD. 24, 58 ; HÉS. Th. 1003, etc. ; PD. P. 9, 167 ; Phorkys, OD. 13, 96, 345 ; Apollon, ARSTT. Mir. 107) ; ἅ. θεαί, IL. 24, 84, ou abs. ἅλιαι, IL. 18, 432, les déesses de la mer, les Néréides.

➳ Fém. -ιος, SOPH. Aj. 357 ; EUR. Her. 82 ; fém. ion. -ίη, IL. 24, 84, etc. ; OD. 3, 38, etc. Mot poét. ; en prose, θαλάσσιος, att. θαλάττιος.

α, ον [ᾰ] vain, inutile, d’ord. en parl. de choses (trait, IL. 4, 498 ; 5, 18, etc. parole, IL. 5, 715 ; 24, 92, etc. ; expédition, IL. 4, 179 ; voyage, OD. 2, 273, etc.) ; rar. en parl. de pers. IL. 10, 324 ; adv. neutre ἅλιον, IL. 13, 410 ; SOPH. O.C. 1469, vainement.

v. ἥλιος.

α, ον, also ος, ον S. Aj. 357, E. Heracl. 82 (lyr.); (ἅλς¹) : — of the sea, of sea-gods, nymphs, etc., θυγάτηρ ἁλίοιο γέροντος, i.e. of Nereus, Il. 1.556, Hes. Th. 1003, cf. Od. 4.365, al. ; θεαὶ ἅ.
sea-god-desses, Nereids, Il. 18.432; of Apollo, Arist. Mir. 840a20; ἅ. ψάμαθοι sea-sand, Od. 3.38; ἅ. πρών A. (only in lyr.) Pers. 131, 879; κῦμα Id. Supp. 14; πρύμναι, πλάτα, νηῦς, Pi. O. 9.72, S. OC 716, Orph. A. 236.

α, ον ; (perh. cf. ἠλίθιος); — mostly of things, fruitless, idle, ἔπος, μῦθος, Il. 18.324, 5.715; πόνος 4.26; βέλος 5.18; ὅρκιον 4.158; in Od. only with ὁδός 2.273, 318; of a person, Il. 10.324; neut. as Adv., in vain, 13.505, cf. 4.179, S. OC 1469; reg. Adv. -ίως Id. Ph. 840. — Ep. word, used by S. in lyr.

ὁ, Dor. for ἥλιος. (< ἁλίζω), Pythag. name for nine, Theol.Ar. 57.

1) vom Meere, zum Meere gehörig, γέρων, Meergreis, Hom. z.B. Od. 4.349 ; ἀθανάτῃς ἁλίῃσιν Il. 18.86, ἀλλάων ἁλιάων 432, ἅλιαι θεαί 24.84, Nereiden, wie ἅλιος für Poseidon Secund. 1 (Plan. 214); ψάμαθοι Od. 3.38 ; – Pind. γέρων P. 9.97, κόραι Νηρῆος Ol. 2.32, πρύμναι 9.78 ; κῦμα Aesch. Suppl. 14, Eur. Hel. 1321, οἶδμα 520, selbst πέλαγος Andr. 994 ; πρῶνα Aeschyl. Pers. 129, ἠϊόνες Eur. Tr. 825 ; Soph. νύμφαι Phil. 1456, πλάτη O.C. 720 ; Aj. 351, wo Hermann ἅλιος schreibt ; Eur. Heracl. 83 ; Eur. wie sp.D. oft.
2) nichtig, vergeblich, μάταιος (weil das Meer unfruchtbar ist), ohne Wirkung, oft Hom., meist als Prädicatsnomen, z.B. οὐχ ἅλιον βέλος ἔκφυγε χειρός Il. 5.18, οὐχ ἅλιον βέλος ἧκε 4.498, χειρὸς ἄπο ἅλιον πηδῆσαι ἄκοντα 14.455, ἅλιον στρατὸν ἤγαγεν ἐνθάδε 4.179, ἅλιον θεῖναι πόνον 4.26 ; ἅλιον τὸν μῦθον ὑπέστημεν Μενελάῳ 5.715 ; ἅλιον ἔπος ἔκβαλον 18.324 ; οὐδ' ἅλιον ἔπος ἔσσεται 24.92 ; ἅλιον πέλει ὅρκιον 4.158 ; οὔ τοι ἔπειθ' ἁλίη ὁδὸς ἔσσεται Od. 2.273 vgl. 318 ; ἅλιος σκοπὸς ἔσσομαι Il. 10.324 ; – ἅλιον vielleicht advb. Il. 13.505 vgl. 16.615 ; vgl. Soph. O.C. 1468 ch., wo Hermann des Metrums wegen ἅλια ändert ; ἁλίως Soph. Phil. 829.

u. Kompos., dor. für ἥλιος.