εος-ους (τὸ) [ᾰ]
      1 douleur morale, chagrin, affliction, IL. 3, 412, etc. ; OD. 19, 167, etc. ; TRAG. AR. etc. ; ἄχος τινός, IL. 4, 169 ; 20, 293, douleur au sujet de qqn ;
      2 douleur physique, PD. P. 3, 50.

➳ Rare en prose, HDT. 2, 131 ; XÉN. Cyr. 5, 5, 6 ; 6, 1, 37 ; PLUT. Cor. 20 ; Nic. 10.

Étym. ἄχνυμαι.

εος, τό, pain, distress, in Hom. always of mind, ἄχος αἰνόν, ἄλαστον, ἄτλητον, ὀξύ, Il. 4.169, al. ; ἄχεος νεφέλη μέλαινα 17.591; ἄχε’ ἄκριτα 3.412; τὸν δ’ εἷλεν ἄχος κραδίαν B. 10.85; also of physical ills, Pi. P. 3.50 (pl.); δειμάτων ἄχη A. Ch. 586 (lyr.); ἀκοῦ δ’ ἄχος, with a play on the words, S. Tr. 1035; οὐράνι’ ἄχη A. Pers. 573 (lyr.); ἐμοὶ δ’ ἄχε΄, ἄχεα κατέλιπε Ar. Ra. 1353 (paratrag.), cf. 1531 (hex.). — Rare in Prose, ἡ παῖς ἀπήγξατο ὑπὸ ἄχεος Hdt. 2.131; ἄ. αὐτὸν ἔλαβεν X. Cyr. 5.5.6, cf. Plu. Cor. 20.

τό, Schmerz, Pind. P. 3.50, 4.237. Bei Hom. oft, von Gemütszuständen, Betrübnis, Aerger, Unmut, ἐπεί μιν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἵκανεν Il. 2.171 ; τινός, um jemand ; ἄχος αὐτὸν ἔλαβε Xen. Cyr. 6.1.32 ; ἄχος ἄγειν Soph. El. 119. Häufiger noch in späterer Prosa, bes. Plut.